W sumie… to ja głupia jestem

 

Bo wypisałam się wczoraj na blogu, dałam ujście swej frustracji i swoim żalom. Któż jak nie ja? Jest taki biedny, skrzywdzony, sfrustrowany? Któż?

 

Od wczoraj minęło jednak kilkanaście godzin i to one pozwoliły mi na nabranie dystansu, trochę dystansu.

 

Bo tak naprawdę… czyż ja nie wiedziałam zdając konkursy we Francyji, że są takie a nie inne reguły gry?

 

Wiedziałam!

 

No to co? - zapytacie.

 

A no to, że wiedząc to wszystko od wielu miesięcy wciąż do końca nie przyjmowałam do swojej świadomości, że i owszem, I MNIE może to spotkać! Wydawało mi się, że:

• mi się uda
• potoczy się po mojej myśli
• gdzie tam, nie wyślą mnie daleko od domu
  bo ja niby taka wyjątkowa… bo mam doktorat, bo konkurs tak wybitnie zdałam, że się na 27 pozycji we Francji znalazlam z ponad 7 000 zdających… tak! wydawało mi się, że mnie to ominie, że jestem jakaś tam, że reguły gry to dla… innych.
   
  A tutaj figa z makiem! Głupiaś kobieto! I tyle. Mogło być po twojej myśli ale nie musiało. No i nie jest.  Mogłaś dostać prezent od losu = pracę blisko domu, w dobrej szkole, dobry plan lekcji… ale nie dostałaś.
   
  Zona poza komfortem… zona trudna, zmuszająca do stawiania sobie samemu pytań, szybkiego dojrzewania i nie zawsze całkiem pozytywnych i ładniutkich wniosków. Nikt nie obiecywał dolce vita! W ogóle nikt nic nie obiecywał poza pracą do emerytury i pensją, niską ale zawsze. Coś za coś.
   
  Niestety, czas zrozumieć, że wszystkiego mieć nie można (czasami!), że komfortu nikt nie gwarantował i że jak się coś wybrało, do czegoś dążyło i to osiągnęło to z pełnym dobrodziejstwem inwentarza czyli z wszystkimi konsekwencjami! Nawet jak przyjdzie zęby zaciskać i płakać z wycienczenia i chorować…