Życie codzienne we Francji. Dzień Kobiet – część 2.

Z lekką nostalgią wspominałam w ubiegły wtorek polskie dni kobiet… Nie były one specjalnie słoneczne, raczej szare jak cała pereelowska rzeczywtość wokół, ale niosły w sobie optymistyczne akcenty wiosny i pewnej konwencji kulturowej, w której kobietę szanowano inaczej.

 

Opuściłam Polskę dość wcześnie i moje dorosłe kobiece życie jak do tej pory spędziłam we Francji, jednakże i mnie zdarzało się kao małolacie dostać tulipana, raz od dziadka a było to w dniu pogrzebu mojej ukochanej babci dostałam hiacynta w doniczce, a od kolegów szkolnych otrzymywaliśmy cukierki czy inne słodycze.

Od czasu mojego zamieszkania we Francji na Dzień Kobiet nie dostaję NIC… ba nawet życzeń nie dostaję ! Bo francuski dzień kobiet to zupełnie inna innoszść !

 Całe święto, które tak właściwie to świętem nie jest opiera się na medilanej nagonce, której głpwnym hasłem jest « brak równość kobiet i mężczyzn » !

Tak, tak, od Rewolucji francuskiej walczą o równość, niestety wciąż jej jeszcze nie osiągnęli ! A domena męsko-damska jest tego najjaskrawszym przejawem.  

Telewizja francuska już od 7 marca wieczorem zaczęła nas karmić filmami i dokumentami :

-          kobiety maltretowane przez mężów

-          kobiety niszczone w krajach afrykańskich – to Arte

-          na LPC przypomniano film i dokument walki kobiet o prawo do abrocji na czele z Simone W…

Od samego rana 8 marca francuskie stacje radiowe – a mam czas ich słuchać bo ponad godzinę jadę do pracy analizowały ostatnie sondaże:

-          ile zarbiają kobiety tu a tu a ile mężczyźni?

-          Ile jest kobiet w parlamencie, a w dyrekcji wielkich przedsiębiorstw ?

-          Ile czasu spędzają kobiety na pracach domowych a ile na opiece nad dziećmi? 

I wszystko kończyło się tradycyjnym – Ileż to jeszcze mamy do zrobienia!!!

Co roku a piać to samo!

 

W moim gimnazjum cisza… gwar zacząl się około południa, gdy wszyscy nauczyciele, w pokoju nauczycielskim, każdym ze swoim obiadem w plastikowym pudełku Iize swoim kubkiem kawy, zaczęli na uczniów się skaryżć… ja codzień.

 

Postanowiłam przerwać tę nudnawą dyskusję i rzuciłam pytaniem:

-          Czy we Francji nie świętuje się Dnia Kobiet?

 

Zdziwione oczy bacznie mi się przypatrywały. Po kilkusekundowej ciszy, nasz starszy bibliotekarz o imieniu Lucien pretensjonalnym tonem odpowiedział:

-          A co tutaj świętować? Nie ma dnia mężczyzn to i kobiet … nie wiadomo po co to jest… 

Zdegustowana, stwierdziłam głośno, że w takim kraju jak mój rodzinny to jest!, ale nic w tym dziwnego Polki otrzymały prawo głosu 26 lat wcześniej niż Francuzki! A po drugiej wojnie światowej żadna Polka (oficjalnie) nie musiała pytać męża o zgodę na profesjonalną pracę, ani też nie leciała do samca z czekiem bankowym by go podpisała bo chciała akurat coś kupić… zawiesiłam głos…

Zdziwione oczka rozszerzyły się znacznie… panowie matematycy, fizycy i chemicy w wydartych i rozciągniętych swetrach patrzyli na mnie z niedowierzaniem.

 

-          No tak, kontynuowałam, do dziś większość Polaków przepuszcza panie w drzwiach a I co starsi w rękę całują…

 

Konsternacja…

 

Bibliotekarz spojrzał na mnie badawczo:

-          przecież to kompletny przerzytek! Francuzka by się obraziła jakbym ją w rękę pocałował…

-          A próbowałeś, odparłam

-          No nie, wiadomo, że nie…

 

Dzień Kobiet… znak równouprawnienia nad Sekwaną.

 

Ps: a na zdjęciu same Francuzki oprócz mnie Polki, tak sprzed 6 laty, jak nasze dzieci były małe…