wtorek, 30 kwietnia 2019

W rozach... tych moich i tych powieściowych. "Rosa Candida" A. Olafsdottir

Na tarasie rozkwitaja powoli moje najpiekniejsze ROZE zwane Pierre Ronsard od imienia i nazwiska slynnego francuskiego poety epoki renesansu. To jeden z najpiekniejszych kwiatow jaki kiedykolwiek widzialam i jestem troche dumna z tego, ze tak pieknie u mnie kwitna. Kwiaty sa ciezkie, olbrzymie i ilosc platkow w nich nie do policzenia... czesc zreszta zjemy bo zrobie je w cukrze do deserow!

Comme on voit sur la branche au mois de mai la rose,
En sa belle jeunesse, en sa première fleur,
Rendre le ciel jaloux de sa vive couleur,
Quand l’Aube de ses pleurs au point du jour l’arrose;
La grâce dans sa feuille, et l’amour se repose,
Embaumant les jardins et les arbres d’odeur;
Mais battue, ou de pluie, ou d’excessive ardeur,
Languissante elle meurt, feuille à feuille déclose.
Ainsi en ta première et jeune nouveauté,
Quand la terre et le ciel honoraient ta beauté,
La Parque t’a tuée, et cendres tu reposes.
Pour obsèques reçois mes larmes et mes pleurs,
Ce vase plein de lait, ce panier plein de fleurs,
Afin que vif et mort, ton corps ne soit que roses.
Pierre de Ronsard, Amours, 1560

Albo:
Mignonne, allons voir si la rose
Qui ce matin avait déclose
Sa robe de pourpre au soleil,
A point perdu cette vesprée,
Les plis de sa robe pourprée,
Et son teint au vôtre pareil.
Las ! voyez comme en peu d’espace,
Mignonne, elle a dessus la place
Las, las ses beautés laissé cheoir
Ô vraiment marâtre Nature,
Puis qu’une telle fleur ne dure
Que du matin jusques au soir !
Donc, si vous me croyez, mignonne,
Tandis que votre âge fleuronne
En sa plus verte nouveauté,
Cueillez, cueillez votre jeunesse :
Comme à cette fleur la vieillesse
Fera ternir votre beauté.
Ronsard (1524, Vendômois)
Odes, I,17


Ja tymczasem duzo, duzo czytalam i trafilam na te powiesc, ktora w tytule ma roze i w tresci tez! To powiesc islandzkiej autorki, ktora swoja delikatnoscia i mistycyzmem dotknela mnie do glebi! Mlody chlopak przejedzie przez Europe z trzema rozami Rosa candida - 8-mio platkowymi by zaopiekowac sie zaniedbanym ogrodem mnichow i ich ogrodem rozanym... Problem w tym a raczej sekret w tym, ze jego roze sa juz na witrazach lokalnego kosciola a twarz jego coreczki jest dokladna kopia twarzy Jezusa ze sredniowiecznego obrazu... hm... 
Nietypowa powiesc i narracja. Czytajac ja wiem, ze nie naleze do tego samego kregu kulturowego co autorka, mysle inaczej, czuje inaczej, opisuje inaczej, ale jakze wspanialym jest moc to ODKRYWAC! Goraco polecam!



niedziela, 28 kwietnia 2019

Najpiekniejsze momenty ostatniego tygodnia - zdjecia. Francuska codziennosc: czesc 261


W wielkim tygodniu bylismy jeszcze w domu wiec pierwszy tydzien wakacji zostal juz opowiedziany choc trudno go bylo wakacyjnym nazwac. Drugi tydzien rozpoczelismy swietowaniem Wielkanocy. Swiateczny obiad z moimi przystawkami i deserami oraz z pieczona jagniecina i szparagami u Claudii i Eric'a pozostawil bardzo mile wspomnienia!

Zaraz po obiedzie ruszylismy nad ocean, do Pornichet. I tam byla laba - dla mnie, praca dla mojego meza. Spedzalam czas maszerujac kilometrami, biegajac, czytajac i pijac kawe na tarasie a wlasciwie to na plazy ukochanej kawiarni Sunset.

Bylo kilka wieczornych wypraw do restauracji, typowych bretonskich Crêperies czyli nalesnikowni! Bretania zachwyca jak zawsze zmiennoscia krajobrazow, kolorow, przyroda i smakowitym jedzeniem!

Tymczasem Antek nasz spedzil drugi tydzien wakacji w rezydencji mojego szwagra, pod Paryzem. I tam bylo szalenstwo bo byl z kuzynostwem swoim i z dziadkami i ze szwagrowstwem. Ich rodzina posiada dwa konie i wszyscy jezdza konno. Konie to ich pasja. Antek wpisal sie znakomicie w ich klimaty. Szwagierka wykupila mu staz w stadninie obok i z kuzynostwem Antos spedzal cale dnie z konmi. Ma juz kilka takich stazy za soba wiec calkiem dobrze sobie radzi. Milosc do tych zwierzat zostala jednak jeszcze silniej zaszczepiona i Antek chce jezdzic konno codziennie. Skosztowal troche woltyzerki, troche wycieczek na koniach do lasu, troche skokow przez przeszkody i prosze... nowa pasja!

Wieczorami jednak czytywal Diane, 20-sto miesiecznej kuzynce i rozkochali sie w sobie na dobre.
Latem kolejny pobyt tam...

Tymczasem dzis powrot do pracy, do szkol... ostatni, goracy przedwakacyjny okres. Bedzie sie dzialo!











sobota, 20 kwietnia 2019

Wielka Sobota... w ciszy i w zapachach wypiekow. Francuska codziennosc: czesc 260


Wielkosobotnia ja... sfotografowana przez meza, ktoremu podobal sie moj dzisiejszy makijaz i uczesanie - postanowil wiec uwiecznic.

Wszystko skonczone... gdzies jeszcze unosi sie zapach drozdzowej baby z 20 zoltek i roztopionych czekolad, ale dom oczekuje w ciszy na Zmartwychwstanie, gotowy do swietowania! My siedziemy na tarasie, czytamy, gadamy, pdgryzamy co nieco. W tle smiech dzieci, rozkwitaja roze - troche jakby nie wielkanocnie ale majowo...
Na stole kroluja jajka, pisanki i ciasta reszta czeka w lodowce.
Co roku ten sam rytual, to samo tempo. I przygotowujac te Swieta to uczucie WSPOLBYCIA, KOMUNII z tymi, ktorzy odeszli i ktorzy to samo przgotowywali i mi to przekazali... a ja powtarzam, co roku niezmiennie, niezaleznie od tego czy mam akurat wakacje czy pracuje, czy jade do kogos na Swieta czy zostaje w domu, czy jestem zdrowa czy chora, czy odczuwam wewnetrzny pokoj czy roztargnienie... Co roku to samo... Jestem z nimi i ze soba, wpisuje sie w ten dlugi ciag czegos co mnie przerasta. czuwam, mysle, medytuje, modle sie.
JESTEM...

Zycze Wam Pieknych Swiat Wielkiej NOCY i blogoslawienstwa ZMARTWYCHWSTALEGO.











piątek, 19 kwietnia 2019

Wielki PIATEK... dzis najwazniejszy jest Krzyz. "Prowokacja" Drogi krzyzowej w centrum miasta. Francuska codziennosc: czesc 259


Piekny, sloneczny dzien nad Garonna... i w samym centrum miasta Droga Krzyzowa, ktora rozpoczela sie punktualnie o godzinie 12. Pod przewodnictwem kardynala Ricard tlumy mieszkancow przeszly od Placu Gieldowego do Katedry Swietego Andrzeja. Najniezwyklej wygladal ten tlum ciagnacy sie na ... moze 2 kilometrach... na handlowej ulicy Swietej Katarzyny. Bo krzyz widac byl gdzies w dole, daleko, daleko... ze sklepow wydobywala sie handlowa rabanka muzyczna, na tarasach restauracji i kawiarni ludzie wcinali steki z frytkami... a tutaj taki tlum, skupiony, modlacy sie, spiewajacy i ten KRZYZ. 

Strasznie mnie to poruszylo, poturbowalo moj umysl! I jeszcze bardziej niepokojace byly te dziesiatki ludzi po bokach fotografujace nas idacych tak, jakbysmy byli jakimis ciekawymi okazami?  
Z jednej strony dobrze, ze chrzescijanie sa tak widoczni, z drugiej sam kardynal otwierajac Droge Krzyzowa mowil, ze "nie szukamy prowokacji"... jakby sie tlumaczyl albo przepraszal choc przeciez od lata jest zgoda miasta na te Droge w centrum... Sytuacja dosc dziwna dla mnie osobiscie. 
Wolalam Droge krzyzowa w parku Jardin Public w wielkopiatkowy wieczor niz te w srodku dnia, w centrum miasta - tutaj trudniej bylo sie skupic. Samochody trabily, kilka motocykli urzadzilo sobie koncert klaksonowy wiec momentami bylo dosc dziwnie. 

Szlo nas jednak pewnie kilka tysiecy osob, bez agresji, bez przemocy, bez niszczenia - jak ostatnio co soboty... 
Dziwne to wszystko, niepokojace... jak i pozar w Notre Dame. 

ja bylam z przyjaciolmi i bylam szczesliwa choc zaniepokojona tez. 

"Oddaje sie Tobie, gdyz jestes mym ojcem,
Zawierzam sie Tobie, gdyz jestes mym ojcem" 
Charles de Focauld


czwartek, 18 kwietnia 2019

Wielki Czwartek... i bardzo duzo wydarzen, mysli, refleksji. Francuska codziennosc: czesc 258


Jak tam wasze przygotowania do Swiat Wielkiej Nocy? Te duchowe i te materialne? 

U mnie bardzo wiele sie dzieje. Z tych materialnych przygotowan: zakupy wszystkie zrobione, dom wypucowany, dekoracje ustawione, rozwieszone... pisanki bede robic od dzisiejszego wieczora, po liturgii Wielkoczwartkowej. Od jutra zaczne piec: jutro mazurki, w sobote sernik i babe, zrobie tez jajka faszerowane i salatke wielkanocna. Dane glowne wielkanocne czyli pieczona jagniecine robia przyjaciele, z ktorymi spedzamy Wielkanoc. 

Dzisiaj rozpoczyna sie Trydium Paschalne i to jest dla mnie najwazniejsza czesc tych Swiat. Wieczorem liturgia w kosciele Swietego Augustyna obok nas. Jutro o 12h  Droga krzyzowa ulicami Bordeaux, o 19 h Liturgia Krzyza, w Wielka sobote liturgia swiatla i wody o 21h, w Niedziele Wielkanocna msza swieta o 10h30... Jak co roku beda to dni skupienia, modlitwy, rozwazania i jak co roku bedziemy w nich aktywnie uczestniczyc. 

Na Swieconke sie nie wybieramy. Jest w polskiej parafii tutaj w Wielka sobote o godzinie 12, ale niestety nie odczuam zadnej potrzeby swiecenia pokarmow - stwierdzam to z ogromnym smutkiem, ale to wlasnie czuje. 

Wczoraj spedzilismy caly wieczor z moja przyjaciolka Florence, nauczycielka. Przyszla do nas na kolacje na 19h30 i o wpol do 1 h w nocy wyszla... nie moglismy sie nagadac i rozmawialismy tez o tym co wyzej. Je ne me reconnais plus en tant que... parmi ces gens, dans cette communauté... nie wiem jak to dobrze przetlumaczyc... Nie poznaje samej siebie w tym... wsrod tych ludzi, w tej wspolnocie... to dokladnie czuje. Takze nie bede sie zmuszac do obludy. Bede postepowac zgodnie z tym co czuje, z tym czego pragne. 

Nadal ostro pracuje. Nawet mam nieco spoznienia w pewnych sprawach, ale trudno takie jest zycie profesjonalne. Dzis od rana poprawilam 36 sprawdzianow klas maturalnych i by to zrobic wstalam o 7h pomimo faktu, ze mam "wakacje". Wczoraj tlumaczylam dokumenty medyczne taty przez kilka godzin by podac je dzisiaj lekarzowi w wersji francuskojezycznej. 

Mam nadzieje odpoczac w przyszlym tygodniu. Teraz czas na rozpoczecie Swiat. 
Pozdrawiam was juz swiatecznie. 


środa, 17 kwietnia 2019

Na oddziale geriatrii. Francuska codzienność: czesc 257


Ubiegla sobote spedzilismy czesciowo na oddziale geriatrii szpitala publicznego, uniwersyteckiego w Rennes, w Bretanii. Stéphana ukochana babcia, Gisèle, lezy tam juz po raz drugi. Babcia skonczyla 95 lat i jak do tej pory mieszkala sama, w swoim mieszkaniu. Pomoc dochodzila tylko porankami i wieczorami. Ostatnio jednak upadla juz dwa razy i lekarze zadecydowali hospitalizacje. Niestety nie bedzie juz mogla wrocic do domu. Nie moze sama mieszkac wiec rodzina zarezerwowala jej miejsce w domu dla osob starszych i jest do zmedykalizowany dom. Po wyjsciu ze szpitala trafi tam. 

Jak narazie jednak lezy w szpitaly, gdzie lekarze probuja doprowadzic ja do wiekszej formy: ma roznego rodzaju zabiegi fizjoterapii oraz kroplowki na wzmocnienie. 

Dziwna to byla wizyta... w porze obiadowej...

Gmach budynku szpitalnego - wielki blok z lat 1960 nie nastraja optymistycznie... na dole w holu lada z napisem Accueil czyli cos w rodzaju recpecji. Tutaj mila pani poinformowala nas, gdzie i jak isc. Wjechalismy winda na 7 pietro. Tam by wejsc na oddzial trzeba wystukac specjalny kod, oszklone drziw otwieraja sie automatycznie na inna rzeczywistosc. Na buty nalezy zalozyc ochraniacze i rece zdezynfekowac odpowiednim zelem by moc pojsc dalej. 

Oddzial liczy sobie 40 jednoosobowych pokoi. Babcia Stéphana lezy w jednym z nich. Po wejsciu do pokoju trzeba znowu zdezynfekowac rece. Na prawo jest lazienka, za nia szafa na rzeczy osobiste pacjenta i wielkie okno. Przy oknie stoi lozko szpitalne, obok jest fotel, krzeslo, nocna szafka z telefonem. 

Babacia Gisèle bardzo sie ucieszyla na nasz widok. Wycalowala nas i zaraz stwierdzila, ze ona umiera, odchodzi wiec dobrze, ze przyjechalismy. 

Kilka minut pozniej do pokoju weszly dwie osoby: salowy i salowa. Byli to bardzo mlodzi ludzie, usmiechnieci od ucha do ucha. Przywitali sie i powiedzieli: madame Azzopardi teraz jest czas obiadu. Podniesli jej lozko, ustawili przed nia tace, na szyi zawiazali biala plocienna serwetke, zaczeli otwierac wszystkie pojemniczki, tlumaczyc co tam jest i spytali czy pomoc jesc. My bylismy wiec zajelismy sie ta pomoca. 
Na poczatek babcia wypila 3 szklanki wody... zjadla 2 lyzeczki przystawki: mus z zielonego groszku z jajkiem. Sprobowala purée z selera ale jej nie smakowalo za to zjadla prawie cala porcje pieczonej kaczki z sosem. Na deser miala kubeczek twarogu i kubeczek przecieru owocowego... nie chciala... Niestety strasznie schudla... je coraz mniej. 

za to chciala KAWE... W szpitalu podaja poobiednia kawe o 13h15 ale nie nastala jeszcze ta godzina; babcia chcial kawe, Stéph polecial na dol, do kafejki po kawe. Rozmawialismy milo choc juz coraz trudniej to wychodzi bo babcia niedoslyszy. Wiec ma w pokoju kilka tablic bialych i pisakow jak nie doslyszy czy nie zrozumie to pisze sie jej slowo czy slowa i pokazuje. 

Gdy wychodzilismy przyszla pielegniarka, cala usmiechnieta. Przesadzila babcie z lozka na fotel, okryla jej nogi, podala kawe i gazete, spuscila nieco zaluzje, wlaczyla muzyke... Powiedziala, ze przyjedzie za chwile...

A my? Nie wiem czy jeszcze babcie zobaczymy... ciezkie momenty...

wtorek, 16 kwietnia 2019

Kamienie beda mówić nadal...

Tragedia... Splonely 2/3 dachu katedry Notre-Dame, czesc budynku jest uszkodzona i nie wiadomo nadal czy sie nie zawali, ale Francuzi zgodnie twierdza, ze Kamienie tej Katedry, naszej katedry mowia i mowic beda nadal!

To tutaj Paul Claudel sie nawrocil i napisal kilka swoich cudownych wierszy. To tutaj przychodzil Victor Hugo... ale tez zwykli smiertelnicy jak ja i wy by podziwiac, poczuc, wymodlic cos dla siebie czy dla ludzkosci...

To byl jeden z pierwszych abytkow jakie zwiedzialm w Paryzu. Wciaz tam wracalam, przynajmniej raz w roku ale tez duzo czesciej, gdy w Paryzu mieszkalam.

Doskonale pamietam drzwi swietej Anny z wyrzezbionym zywotem Maryji, ktory sluzyl kanonikom do nauki w wiekach srednich... doskonale pamietam sad ostateczny czy ikonografie Teofila, chlopa z VI wieku, ktory dzieki Matce najswietszej uzyskal zbawienie i nawrocenie... Doskonale pamietam KORONE CIERNIOWA CHRYSTUSA... tak rzadko wystawiana na widok publiczny - ona ocalala.

Paryscy strazacy, elitarna grupa, zdolali uratowac caly skarbiec z Notre Dame.

Mobilizacja jest ogromna... Sledztwo rozpoczeto juz wczorajszego wieczoru; dzis o godzinie 11 zebrala sie Rada ministrow by zdecydowac o strategii odbudowy... odbudowy, ktora potrwa 40-50 lat! O godzinie 12 rozpoczyna sie narodowa zbiorka na ten cel... kazdy Francuz cos da, ofiaruje, za przykladem najbogatszych tego kraju... wczoraj rodzina Pinault, grupa LVMH dala 100 000 000 euros, dzisiaj rodzina Atnaud dala 200 000 000 euros i tych mecenasow przybywa.

Piekna postawa, godna postawa... jak powiedzial wczoraj nasz prezydent "Odbudujemy nasza katedre".


A ponizej tekst Szymona Holowni... genialny!

Jakby któryś z naszych aspirujących Jeremiaszy Od Siedmiu Boleści (chciałbym stworzyć specjalną żeńską formę dla jednej koleżanki, ale nie wiem jak) chciał coś jeszcze popisać o tym, że Notre Dame zapłonęła bo musiała odpowiednie dać rzeczy słowo, skoro chrześcijaństwo na zgniłym Zachodzie to przecież pustynia i zgliszcza (a w domyśle - u nas łąki umajone i cieniste gaiki), niech najpierw: 
1. Wytłumaczy w tym kluczu, co u nas zgniło skoro w 2006 spalił się dach kościoła św. Katarzyny w Gdańsku, chyba z rok temu okazało się, że zaraz zawali się najstarszy kościół Gdańska - świętego Mikołaja, a w 2017 spaliła się katedra w Gorzowie. BTW - wczoraj, dokładnie w tym samym czasie, gdy płonęło Notre Dame, palił się meczet na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie (a parę godzin wcześniej - znaki, znaki - najdroższy warszawski dom handlowy Vitkac, z torebkami - relikiwiami luksusu za parędziesiąt tysięcy). 
Wykwity twitterowej profetycznej mistyki to rzecz słodka, ale ja jestem synem dwojga inżynierów budownicta lądowego (mamo, tato, pozdrowienia!). Pozwólcie więc, koleżanki i koledzy, na odważne stwierdzenie: to budynki. A budynki się palą, gdy są nieostrożnie remontowane, gdy coś nie zadziała w elektryce, walą się gdy człowiek wypłucze im podłoże. To człowiek podpala katedry (i meczety i sklepy z klapkami za bańkę), nie Bóg. 
2. Przeczyta sobie nader ciekawy komentarz Witolda Jurasza, który pisze, jak bardzo wschodnie (a wręcz propagandowo radzieckie) jest to bajanie, że my tu zdrowa różdżka, co dzień cały puszcza pąki, a tam, na Zachodzie, wielki chory las. Wyimek: „No i upada ten Zachód i upada i upaść nie może. I nie wiedzieć czemu nadal uniwersytety na tym upadającym Zachodzie są wyżej notowane niż te rosyjskie i nasze, nowe technologie rodzą się dziwnym trafem na zgniłym Zachodzie a nie w Rosji i nie u nas, największe banki należą nadal do amoralnego Zachodu i nawet Noble cały czas zgarniają uczeni z Zachodu. I nawet uchodźcy z najgłębszego afrykańskiego buszu szturmują bramy Zachodu a nie Rosji i nie Polski, co jest dowodem tryumfu (a nie klęski) Zachodu”. 
3. Przeczyta ten wspaniały tekst ks. Andrzeja Muszali, który pokazuje jak kwitnie dziś, po kryzysie, kościół we Francji, jak odradza się nie wokół parafii, a wokół klasztorów. Ile my moglibyśmy się od niego nauczyć - w naszej pysze i przekonaniu, że skoro mamy gęby pełne „wartości” i obmodlone granice - jesteśmy zabezpieczeni magiczną maścią, od której odbije się każdy zewnętrzny wróg, wszystkie gendery i Pottery. Rzecz w tym tylko, że nasz wróg nie przyjdzie z zewnątrz, bo on jest wewnątrz. Nasze chrześcijaństwo ma władzę, pieniądze, wpływy, Bizancjum. Ale wiemy, jak skończyło Bizancjum. Radykalizm ewangeliczny gnije (mi też) w środku. Wali się wielki gmach, rozkwitają peryferia - widzę to, jeżdżąc po Polsce. Doświadczenia Francuzów za chwilę będą dla nas bezcenne. Że sparafrazuję minionego już klasyka polskiej myśli wojskowej: to Francuzi nas za chwilę będą uczyć jeść kościelnym widelcem, bo my mamy literę, oni mają Ducha. 
Ktoś ze znajomych moich znajomych napisał w komentarzach: impuls Chrystusa w Europie (ja dodam - i na świecie) ma się dobrze, to kościelne struktury tu i ówdzie kuleją i płoną. To wydarzenie jest symboliczne, bez wątpienia. Symbol ma jednak to do siebie, że interpretując go nie można zatrzymać się na dosłowności („pali się, to znaczy że się pali”).
Widok płonącej katedry - a już specjalnje tak pięknej, wstrząsa, pokazuje nam naszą bezradność, to jak kruche są nasze skarbce na relikwie (religii i kultury), jak bardzo jedynym skarbcem ma być ten, który mamy w sercu (bo katedry, żeby nie wiem jak była piękna, do nieba się nie wniesie). Ludzie jednak mają tak, że jak jest dobrze - idą sami, społeczeństwo się rozpada, jak jest źle - zaraz zbijają się w grupy, zaczynają działać razem. Już widać, że ten pożar obudził wielu Francuzów, że będą mieli wokół czego budować - choć przez chwilę, jak my po Smoleńsku - wspólnotę. 
Oby im się udało. Kibicować im teraz trzeba, wspierać ich, a nie parskać: „no i macie za swoje, ancychrysty”. 

poniedziałek, 15 kwietnia 2019

Jak Antek na katolicyzm francuskich dziadkow nawraca... Francuska codziennosc: czesc 256


Zawiezlismy syna do dziadkow na dwa tygodnie wakacji, to znaczy tydzien u dziadkow a tydzien w wiejskiej rezydencji mojego szwagra, pod Paryzem.A ze moj syn jest wyjatkowo wierzacy i praktykujacy to dziadkom swoim nie odpuscil wczoraj! Poprosil o uczestnictwo we mszy swietej  i choc tesciowa odmowila to tesc z nami poszedl... po 50 latach byl po raz pierwszy na mszy w Niedziele Palmowa i co wiecej bardzo mu sie podobalo!
Tesciowa za to, babcia Antka, z samego rana przyciela nam galazek z drzewa oliwnego rosnacego u nich w ogrodzie jak i galazek laurowych. Ja zakupilam w sobote rano juz galazki eukaliptusowe i tym sposobem nasza palma byla zielona i pachnaca na pol kosciola!

Msza swieta rozpoczela sie na placu miejskim od spiewow, poswiecenia palm i czytania ewangelii. Nastepnie wszyscy przeszli procesja do kosciolka, ktory zapelnil sie blyskawicznie - we Francji to rzadkosc. 
Czytanie Pasji trwalo dlugo i cala msza rowniez ale bylo pieknie. 
Antek zachwycony i rozmodlony juz sobie udzial w Drodze Krzyzowej Wielkopiatkowej zaplanowal i dziadka namowil. 

Nie wiadomo czy uda mu sie na msze swieta wielkanocna pojechac bo na wsi u szwagra kosciola blisko nie ma, trzeba 15 kilometrow dojechac i nie wiem czy ktos zgodzi sie go zawiezc... ale Antek bedzie probowal kogos namowic...

Wielki Tydzien rozpoczety... 


piątek, 12 kwietnia 2019

WAKACJE!!! 2 tygodnie Wakacji! Francuska codziennosc: czesc 255



Saaaaa! Wlasnie skonczylam kolejny okres nauczania, kolejne 6 tygodni rozbiegu w pedzie niesamowitym! Czas na porcje WAKACJI, regeneracji! 

Nie bedzie jednak jak zwykle ze wzgledu na prace meza czyli Stéphana bo on nie ma urlopu wiec coroczna Hiszpania odplynela w sina dal. 

Za to pierwszy weekend spedzimy w Bretanii, potem wakacyjny - tydzien pracy na miejscu, Swieta z przyjaciolmi niedzielne i wyjazd na ocean, do Pornichet... tam odpoczne! Mam taki zamiar! 
Musze, powinnam i chce doporowadzic sie do idealnej formy wiec beda to ZDROWE WAKACJE przede wszystkim!

Jak to jednak zawsze z wakacjami w roku szkolnym bywa a rok jeszcze nie skonczony mam:
1. 36 sprawdzianow klas maturalnych do poprawienia
2. 36 sprawdzianow klas Première czyli 3-cich liceum do poprawienia
3. 15 prac egzaminacyjnych z Nauk Politycznych do poprawienia i do opisania
4. Przygotowanie 10 godzin lekcyjnych dla klas maturalnych z cyklu V Republika
5. Przygotowanie 10 godzin lekcyjnych dla 3 klas liceum o Zydach francuskich podczas 2 wojny swiatowej.
6. Przygotowanie tematow do matur ustnych z Historii-geografii dla uczniow klas europejskich z jezykiem rosyjskim i opracowanie ich wiec 1 dzien pracy calutenki
7. Kontunuowanie mojej pracy na konkurs - 2-3 godziny dziennie
8. Kilka szaf do uporzadkowania
9. Dom do wysprzatania
10 Swieta do przygotowania: salatka, 2 miesa pieczone, pisanki, 4 cciasta... 

Z tymi punktami musze sie zmiescic od poniedzialku do piatku Wielkiego...
Mam tez 2 wizyty lekarskie i wizyte u fryzjera - w koncu!

Zycie jest PIEKNE!

poniedziałek, 8 kwietnia 2019

Trylogia Agota Kristof... w krainie przemocy z cyklu przeczytane w tym tygodniu

Moja zaprzyjazniona bibliotekarka z liceum, Muriel, wyszukuje mi takie perelki! A ja je polykam w kilka godzin, wieczorna pora, po pracy, po przeczytaniu wielu stron na kolejny konkurs czy po przygotowaniu lekcji. Uwielbiam czytac, nie moglabym zyc bez czytania dlatego nie moge sobie wyobrazic tych milionow, ktore nie czytaja a juz tym bardziej tych milionow z mojego rodzinnego kraju... 63% POlakow powyzej 15 roku zycia nie przeczytalo ani jednej ksiazki w 2018 roku!
Ciekawe czym tak bardzo byli zajeci? 

Agota Kristof to wegierska poetka i pisarka, ktora czesc swojego zycia przezyla w Szwajcarii. Ta trylogia o dwoch chlopcach, blizniakach byla i jest bestsellerem, przetlumaczonym na ponad 20 jezykow. 
To wyjatkowo trudna lektura, bardzo meczaca emocjonalnie, bardzo niepokojaca. Jest tutaj taki ogrom przemocy, monstrualnosci ludzkiego gatunku z pedofilia i z zoofilia wlacznie, ze momentami trzeba sie zatrzymac... by pomyslec i zrozumiec. Jest tutaj glod, morderstwa, milosc i jej tragiczny brak. 
Nie wiemy w jakim kraju dzieje sie akcja... najprawdopodobniej na Wegrzech, gdyz to czas wojny a po niej zamkniecia granic i zniewolenia obywateli. Granica... jest chyba mysla przewodnia tej ksiazki, przewija sie w trzech tomach jak strumien, ktory rozgranicza to co dobre od tego co zle. Jest i fizyczna i polityczna i psychologiczna granica... wszedzie. 

Historia Lucas i Klausa albo Clausa... ich rodzin... prawdziwa, zmyslona? Bylo ich dwoch czy byl tylko jeden z braci? Do konca tego nie wiadomo. Autorka pozostawia nam czytelnikom wybor PRAWDY, wybor prawdziwej narracji... i ten literacki zabieg jest bardzo, ale to bardzo niepokojacy... 
O tych ksiazkach nie bedzie mozna zapomniec...

sobota, 6 kwietnia 2019

Kuchnia, ktora jest EMOCJA - moje dzisiejsze tarteletki...






O tym, ze kuchnia jest EMOCJA jestem przekonana od dawna. Wczoraj przypomniala mi to na falach radia France Culture nasza, francuzka znakomita szef kuchni, Hélène Darroze! 

Gotujemy i podajemy dokladnie takimi jakimi jestesmy w prawdzie, bez pudrow i makijazow! To co gotujemy, to jak gotujemy, to jak podajemy nasze dania, jak karmimy nasza rodzine, siebie, naszych przyjaciol mowi o nas tak wiele, ze psychiatra okazuje sie zbedny!

Wracam z usmiechem do wspomnien... do dziadka ucierajacego kremy na torty w makutrze, ilez w NIM bylo ENERGII, jakie te jego torty byly PYSZNE i PIEKNE bo on nas kochal! Jak przypomne sobie recznie robiony makaron babci Waci i cioci Urszuli, ich grzybek z domowa konfitura... twarog z jajkami na sniadanie... hm poezja! Jak wspominam z czuloscia placki drozdzowez kruszonka mojej mamy ... pierogi i rybe po grecku taty... to widze KIM sa, kim byli ci kochani na zawsze!
Nagle mam przed oczami rece cioci Mirki obtaczajacej kotlety schabowe w bulce i w jajku - te jej starannosc gestu! I tak moglabym dlugo wspominac i wymieniac. 

Mam taka, cicha nadzieje..., ze i po mnie, moi bliscy beda wspominac te emocje, ktore chcialam im przekazac... a przede wszystkim moj syn kochany!

Dzis po brunchu w kawiarni z naszymi przyjaciolmi i z chlopcem z Hamburga, uroczym Morrisem...



 na podwieczorek podalam te tarteletki z truskawkami i z mascarpone...To sa moje dzisiejsze EMOCJE, to jest ta moja dzisiejsza MILOSC do moich bliskich, delikatna, wiosenna, pachnaca z odrobina szczypiacej w jezyk miety! Oto dzisiejsza ja!