Zawistnicy czyli Antoś u psychologa.

 

Wczoraj wieczorem byliśmy po raz pierwszy z Antkiem u psychologa sportowego. Wizyta dawno umówiona, wyczekana i nawet taka trochę z obawami. Bo nie wiedzieliśmy do końca z czym to coś się je ???

 

I wczoraj szczęki nam opadły… nam rodzicom!

 

Człowiekowi wdaje się, że tak dobrze zna swoje dziecko, że przebywa z nim na codzień, zna obawy, strachy, radości, sukcesy, porażki, cierpienia nawet. Wczorajsza wizyta pozwoliła nam spojrzeć, przynajmiej jeśli o mnie chodzi,  na mojego syna jak na zupełnie odrębną OSOBE, autonomiczną jednostkę, niezależną i w jakiejś części nieznaną! Tak nieznaną!

 

Przyglądałam mu się jak zasiadł w wielkim pomarańczowym fotelu, na przeciwko pani psycholog. My, po przeciwnej stronie gabinetu, przez większą część spotkania siedzieliśmy po prostu cicho.

Mówił Antoni i to mówił o sprawach, zdarzeniach, o których nie byliśmy, po części, poinformowani. Przede wszystkim zaskoczyła mnie jego dojrzałość, tego od zawsze pieszczącego się i czułego chłopca.  Chłopca, który czasem powtarza, że chce mieć 4 latka… a nie 10.

 

Po drugie Antka problemy… jest ich trochę a przede wszystkim jest jeden… relacje z ZAWISTNIKAMI… Nie przypuszczaliśmy, że jest to tak poważne, tak dużo miejsca zajmuje, tyle energii i wymaga i zużywa.

Pani psycholog od razu wyczuła powagę sytuacji i wczoraj przez 40 minut pracowała z Antkiem nad tą kwestią. Bo jak 10 letni chłopak otoczony 8 -oma kolegami w klasie, którzy mówią mu, że jest “ZEREM” bo został wytypowany do golfowych rozgrywek departamentalnych ma stawić czoła tej masie???

 

Antek jest jedynym grającym w golfa chłopakiem w klasie… jego koledzy o tym wiedzą, o niektórych jego sukcesach też i… zawistnie próbują mu udowodnić, że nic nie jest wart. Co prawda Antoś ma wsparcie kilku innych chłopców, ale źle przeżywa te sytuacje.

I spadliśmy z wysoka…

 

Zawistników wokół Antka sporo. Stawianie im czoła to praktycznie codzienna czynność.

Sytuacja sprzed 2 tygodni… Antek wychodzi ze szkoły wcześniej bo ma koncerty z chórem i próbę. Tuż przed wyjściem mówi do swojego rzekomo “najlepszego kolegi”, że trochę się stresuje tym koncertem bo będzie dużo ludzi. Kolega, który nie śpiewa i musi zostać w klasie odpowiada:

- nie zgrywaj się! mam gdzieś twoje śpiewanie…

 

Nie będę mnożyć opisów, to nie cel tego wpisu…

 

Cieszę się jednak, że dzieci z lig sportowych, wystawione na ogromny stres i ciężką harówkę mają wsparcie psychologów sportowych. My rodzice nie dalibyśmy rady i nie mamy też odpowiednich kompetencji. Wczorajsza psycholożka wykonała z Antkiem kilka ćwiczeń:

-          jak się zachować, gdy inni wyrażają swoja zazdrość i zawiść

-          czy mówić o swoich sukcesach i porażkach i jak… z rówieśnikami

-          jak reagować, gdy rówieśnicy reagują przemocą słowną albo i fizyczną

Antek wyszedł od niej z mega uśmiechem na ustach. Mam wrażenie, że kilka ciężarków spadło mu z pleców. Będzie jednak się z wyżej wymienionym czyli z zawiścią stykał właściwie na codzień… no chyba, że zostanie przeciętniakiem, wtedy dużo mniej.

Jest mu jednak niezwykle trudno zrozumieć i nam też zresztą niektóre reakcje rówieśników… Jak bardzo trzeba być sfrustrowanym i nieszczęśliwym by już w wieku 10 lat wyżywać się na koledze i dawać upust swojej zazdrości czasem w niewybredny sposób.

 

Taka jest ludzkość czasem piękna i wielka czasem podła i niska. Niezależnie od wieku.

W sumie… to ja głupia jestem

 

Bo wypisałam się wczoraj na blogu, dałam ujście swej frustracji i swoim żalom. Któż jak nie ja? Jest taki biedny, skrzywdzony, sfrustrowany? Któż?

 

Od wczoraj minęło jednak kilkanaście godzin i to one pozwoliły mi na nabranie dystansu, trochę dystansu.

 

Bo tak naprawdę… czyż ja nie wiedziałam zdając konkursy we Francyji, że są takie a nie inne reguły gry?

 

Wiedziałam!

 

No to co? - zapytacie.

 

A no to, że wiedząc to wszystko od wielu miesięcy wciąż do końca nie przyjmowałam do swojej świadomości, że i owszem, I MNIE może to spotkać! Wydawało mi się, że:

• mi się uda
• potoczy się po mojej myśli
• gdzie tam, nie wyślą mnie daleko od domu
  bo ja niby taka wyjątkowa… bo mam doktorat, bo konkurs tak wybitnie zdałam, że się na 27 pozycji we Francji znalazlam z ponad 7 000 zdających… tak! wydawało mi się, że mnie to ominie, że jestem jakaś tam, że reguły gry to dla… innych.
   
  A tutaj figa z makiem! Głupiaś kobieto! I tyle. Mogło być po twojej myśli ale nie musiało. No i nie jest.  Mogłaś dostać prezent od losu = pracę blisko domu, w dobrej szkole, dobry plan lekcji… ale nie dostałaś.
   
  Zona poza komfortem… zona trudna, zmuszająca do stawiania sobie samemu pytań, szybkiego dojrzewania i nie zawsze całkiem pozytywnych i ładniutkich wniosków. Nikt nie obiecywał dolce vita! W ogóle nikt nic nie obiecywał poza pracą do emerytury i pensją, niską ale zawsze. Coś za coś.
   
  Niestety, czas zrozumieć, że wszystkiego mieć nie można (czasami!), że komfortu nikt nie gwarantował i że jak się coś wybrało, do czegoś dążyło i to osiągnęło to z pełnym dobrodziejstwem inwentarza czyli z wszystkimi konsekwencjami! Nawet jak przyjdzie zęby zaciskać i płakać z wycienczenia i chorować…

Nowenna do Świętego Jana Pawła II.

 

Nie pierwszy już raz odpowiadamy “tak, jesteśmy” na różne płynnące ze świata prośby o modlitwę. Tym razem jest to modlitwa wyjątkowa bo po pierwsze adresowana do tak bliskiego nam Świętego a po drugie dotyczy ona śmierci i to śmierci dziecka.

 

Chłopiec o imieniu Tanguy umiera… gdzieś pod Paryżem, w swoim rodzinnym domu. Ma on zaledwie 13 lat ale całe jego życie związane jest z chorobami i cierpieniem. Chory się bowiem urodził. Teraz, od dwóch lat zmaga się z rakiem.

 

Kilka dni temu wszelkie lekarstwa i terapie zostały po prostu odstawione. Z medycznego punktu widzenia nie da się już nic zrobić.

 

Tanguy odchodzi więc powoli, gaśnie… otoczony rodzicami, rodzeństwem i naszymi modlitwami.

To syn przyjaciół naszych przyjaciół. Nie znamy ich osobiście, nie znamy Tanguy ale… łączymy się z nimi w cierpieniu i w modlitwie, każdego wieczora… odmawiając tę nowennę i nosząc go w naszych myślach na codzień.

 

Antoś mój jest bardzo przejęty sytuacją i nawet padnięty o modlitwie za Tanguy nie zapomina.

Na początku Antoś modlił się o cud w naszym, ludzkim pojęciu… by chłopiec wyzdrowiał. Jednak z biegiem dni, nowinami od niego dochodzącymi i rozmowami modlimy się o cud, ale raczej dobrej, spokojnej śmierci i o siłę dla jego bliskich. Bo Tanguy z tego co mówią jego najbliżsi chce odejść, już jest Aniołem…

To ważna lekcja życia dla nas wszystkich. A dla mojego syna szczególnie.

 

W naszych codziennych modlitwach staramy się o nikim nie zapominać… o bliskich, dalszych, uchodźcach, ofiarach… ale teraz szczególniej pamiętamy o tym chłopcu i uczymy się niego każdego dnia.

Dziękujemy Ci Tanguy!

 

Link do sobotniego koncertu Antka choru.

https://www.youtube.com/watch?v=KB1tRcmzF7o&feature=youtu.be

Wczorajsza inauguracja drzwi krolewskich i Antoni z chórem

 

Trwają europejskie dni dziedzictwa kulturowego… wczoraj byliśmy więc wieczorem w naszej katedrze świętego Andrzeja na uroczystej inauguracji drzwi królewskich. Bo choć katedrę wybudowano w XII wieku to akurat te drzwi, przez które wchodzili do katedry królowie: Ludwik XIII i Ludwik VII by zawrzeć związki małżeńskie, zostały w latach rewolucji zniszczone i zamknięte.  Ponad 200 lat nikt ich nie odnawiał. Dopiero kilka lat temu rozpoczęto prace remontowe i efekt jest olśniewający!

 

Z tej okazji wczoraj wielka uroczystość ściągnęła do katedry tłumy i ważne postacie regionu. Antkowy chór wraz z chórem dziewcząt wykonywali kilka podniosłych kawałków. Trębacze z organami dopełnili reszty… Katedra drżała jak chłopcy wznieśli “Alleluja” Hendla…

 

Owacje na stojąco trwały długie minuty…

Możecie ich podziwiać na oficjalnych zdjęciach chóru tutaj: https://www.facebook.com/lespetitschanteursdebordeaux?fref=ts

 

Była też oczywiście prasa i TV. Podam linki jak będę miała.

 

A tak na marginesie coraz bardziej angażuję się w działalność chóru… stąd moje zdjęcia z wczorajszej próby. Lubię to.

 

A dziś msza święta a wczesnym popołudniem byliśmy w zameczku Labottière… cudowne miejsce ze sztuką współczesną… inspirująco było!

Antek niestety teraz znów na treningu… 4 października gra departamentalny turniej golfowy. Zakwalifikował się i był bardzo z tego dumny bo jest jednym z 36 zakwalifikowanych młodych poniżej 18 roku życia. Cwiczy więc i ciężko pracuje.

Propozycja pracy – dodatkowe godziny dla uchodźców.

 

Wczoraj zaskoczył mnie telefon z liceum, w którym uczyłam dwa lata temu. Przyjęli tam w poczet uczniów małą grupę uchodźców z Gruzji i z Armenii. Młodzież jest jeszcze słabo mówiąca po francusku a mająca zdawać za rok francuską maturę.

Zaproponowano mi dodatkowe, do mojego etatu godziny: historia, geografia, wos po rosyjsku z tymi uczniami.

Oczywiście zgodziłam się od razu. Taka drobna cegiełka dla uchodźców z mojej strony ale też spore zainteresowanie wzbudza we mnie to wyzwanie. Cieszę sie.

Oj na wspomnienia… czyli obiad z przyjaciółką i nasze dzieci !

3-cie urodziny Palomy... ona juz panienka moj Antos nieco naburmuszony. Gauthier choc ma tutaj 13 miesiecy wciaz jest glodny...

 

Wpadła dziś do mnie na obiad Cécile – na kulinarnym blogu deser z naszego obiadu (danie wrzucę jutro) – której nie widziałam od kilku miesięcy bo praca, dzieci, wakacje a oni w Australii sporo czasu spędzili. Cóż za cudowny moment !

To jest to co tygrysy lubią najbardziej…

 

I na wspominki nam się zebrało. Cécile poznałam wczesną wiosną 2006 roku. Antoś miał chyba z 7 czy 8 miesięcy a jej Paloma była o 22 dni starsza. Spotkałyśmy się w parku czyli naszym Jardin Public i od razu przypadłyśmy sobie do gustu. A co najdziwniejsze nasze dzieci bardzo się polubiły. Obie w tym czasie pracowałyśmy tylko dorywczo więc byłyśmy całe oddane naszym dzieciom.

 

No i się zaczęło… Park, codziennie popołudniu razem. Gdy padało i było zimno każde popołudnie razem raz u jednej raz u drugiej, dzieci wciąż razem. Szybko nasza grupka rozszerzyła się o nowe osoby, mamy z podobnymi dziećmi. I tak to trwało. Były złe momenty, choroby dzieci, spięcia małżeńskie, kłótnie, u niektórych nawet rozwody ale nasze dzieci rosły razem i my z nimi. 

 

Potem zaczęła się szkoła i im dalej w las tym więcej zajęć, przeprowadzek, zakupu domów. Park został gdzieś za nami. Wczesne dzieciństwo naszych pociech za nami.

 

To był piękny czas! Zdecydowanie piękny pomimo napotykanych trudności. Nasza przyjaźń trwa już prawie 10 lat. Nasze dzieci choć widzą się rzadko bardzo się lubią i jak się spotykają na urodzinach czy kolacjach to dopiero widać jak bardzo są ze sobą związane.

Mój Antoine został już na zawsze dla Palomy i jej brata Gauthier  po prostu “Nioniem” – Nionio… tak na niego wołali bo Antoine jeszcze wtedy wymówić nie potrafili… a Paloma jest “Omą”, Gauthier nadal jest po prostu “Szaszu”… ej… życie zbyt szybko mija!

Urodzinowa zabawa

i urodzinowe przyjecie dla 3 latkow...

Kupiłam sobie BUDZIK !

 

Ot co ! pomyślicie czy nawet powiecie : każdy głupi ma budzik a raczej każdy człowiek pracujący go ma, bo inaczej… no właśnie, inaczej żyć się nie da no chyba, że ktoś codziennie zaczyna pracę w południe i nie ma dzieci.

 

Jak do tej pory miałam tzw : zwykłe budziki czyli zegarki kwadratowe, owalne, prostokątne, które o naznaczonej godzine wyrywały mnie ze snu soczystym dzwiękiem : brr, brr albo kuku, kuku… Był czas, że miałam radio-budzik, malutkie czarne radio z budzikiem. Wyświetlało ono cyfry godziny na diabelsko czerwono i o naznaczonej godzinie, jak prądu ani na sekundę w nocy nie odcięli bo w przeciwnym wypadku ustrojstwo nie działa, włączało wybraną stację… I tutaj do wyboru :

• wspaniałe wiadomości w stylu : zginęło, zamach stanu, zmarł, kryzys, huragan, powdódź…
• muzyka waląca w uszy bezlitośnie bo oczywiście dzwięk jest źle uregulowany
• reklama w stylu « Mediamart właczamy niskieeee cenyyy »
• albo w ogóle jakiś grechot bo antena nie łapie…
  uf…
   
  po latach cierpienia, urwanych snow, koszmarnych pobudek, dochodzenia do siebie przez długie minuty po i ogólnego stresu… MAM! ZNALAZLAM!
   
  Co prawda musiałam zainwestować, nie ukrywam. Zakup przez internet pozwolił mi zaoszczędzić 30% ceny ale… to mimo wszystko wydatek rzędu 80 euro… MAM NORMALNY BUDZIK!
   
  Od ubiegłego poniedziałku budzę się idealnie, wypoczęta, w humorze… mój narzekający wiecznie mąż też jest bardzo zadowolony i dziś rano znów powiedział “ ale fajnie rześmy ten budzik kupili”. Ale fajnie!
   
  Symulator świtu z lampą 300 luksów ( trzeba miec aparat minimum 200 luksow by dzialala funkcja luminoterapii), regulowaną na 20 poziomach z dźwiękiem: ptaków, wiatru, fal morskich itd… Jest też radio, ale z wyżej wymienionych przyczyn nie korzystam.
  Od wtorku budzimy się… he cudownie, powoli, bez pośpiechu.
  Lampę programuję na 30 minut przed ostateczną godziną wymarszu z łóżka. Światło powoli staje się coraz bardziej intesywne a o wyznaczonej godzinie słyszę sowę, dalej wróble, skowronki i mewy nawet…
   
  Mój organizm, nasze organizmy  powoli redukują poziom melatoniny wydzielanej podczas snu i podwyższają poziom kortyzonu. I ten czas 30 minut jest idealny, biologiczny. Gdy za oknem noc i szaruga to zdrowy i delikatny sposób na pobudki.
  Zakupiony aparat ma nawet odwrotną funkcję czyli powolne wyciemnianie lampy i redukcję naturalną kortyzolu by móc lepiej zasnąć.
   
  Wygląda to trochę jak ufo na nocnym stoliku ale już nie zamienię tego ustrojstwa na żadne inne! Chyba, że na nowocześniejszy stymulator świtu!
  Polecam.

 

Dzieci i komórki. Czyli ile, jak kiedy ?

 

Byłam w ubiegły poniedziałek świadkiem rozmowy między moim synem Antkiem i jego rówieśnikiem Markiem-Antoninm. Wychodziliśmy właśnie ze szkolnego terenu, dochodziła 17. Obok stała grupa dziewcząt. Jedna z nich wyjęła swoją komórkę, jakiegoś smartfona i coś pokazywała na nim pozostałym.

 

Antek z kolegą wyrazili głośno swoją dezaprobatę. Spytałam ich w której klasie są te panienki i odpowiedzili mi, że to gminazjalistki czyli miały 11-12 lat (pierwsza klasa gimnazjum). Scena trwała kilkanaście sekund bo po chwili pan woźny pilnujący wejścia do szkoły podszedł do tych dziewcząt i telefon zakonfiskował.  W antkowej szkole bowiem telephony są zakazane od podstawóki po liceum nawet jak ktoś go ma w torbie czy plecaku na terenie szkoły w ogóle nie może go wyciągać.

Uważam to zresztą za bardzo słuszne. Wszędzie tam gdzie pracowałam i pracuję telefon można mieć ale tylko wyłączony i w torbie. Licealiści próbują najczęściej ten zakaz obejść i konfiskaty są na porządku dziennym.

 

Nie wiem jak jest w Polsce. We Francji telephony komórkowe dla dzieci ze szkół podstawowych czyli do 11 roku życia są zakazane… nie tylko w szkołach, na ulicach, w klubach sportowych itd. Choć ich wyraźnego wpływu na zdrowie jak do tej pory żadne badania naukowe nie potwierdziły uważa się, że skoro jest niepewność to obowiązuje zasada zapobiegania i unikania. Wszak dziecięcy mózg jest znacznie bardziej wrażliwy od tego dorosłego.

Także i owszem spotyka się czasem małe dzieci rozmawiające przez komórkę ale raczej rzadko, no ja przynajmniej nie widzę w mojej dzielnicy, wokół mnie. Podobno problem ten jest dość powszechny  w dzielnicach bloków… ale nie mieszkam, nie sprawdziłam cytuję tylko prasę.

 

Antek ma 10 lat i w jego przekonaniu komórki są “be” szkodliwe, niepotrzebne… w każdym razie żadnego zainteresowania moj syn nimi nie wykazuje.

 

W polskiej prasie wyczytałam, że 34% dzieci w wieku 7-14 lat ma już komórkę i 20% w wieku 7-10 lat. To wydaje mi się być bardzo dużo.  We Francji 25% dzieci w wieku powyżej 11 lat ma komórkę. W wieku 14 lat ot już 90%. Niedawno magazyn “Science et avnir” opublikował wyniki brytyjskich badań dotyczące dzieci 11-12 letnich posiadających komórkę. I wyniki nie są zbyt pocieszające gdyż dzieci te tracą średnio 25% funkcji poznawczych. Przez co stają się mniej inteligentne niż ich rówieśnicy bez komórki. Używanie komórki powoduje też zmianę zachowań: większość tych dzieci okazała się niezdolna do podejmowania decyzji!  Komórki bowiem zmieniają jak się okazuje nasz styl życia i myślenia.

 

Tak więc… dopóki będzie to możliwe mój syn będzie żył bez komórki…  bo jak potwierdzają także te badania komórka zapewnia dobre samopoczucie przede wszystkim rodzicom, którzy używają jej jak pretekstu mającego zapewnić bezpieczeństwo dzieciom. A to tylko ułuda.

Jak jest u was?

Cudaczek !

 

Cudaczek z tego mojego syna ! Wczoraj odebralam go ze szkoły ze śpiewem na ustach. Był szczęśliwy i to z kilku powodów.

 

Po pierwsze – odbyła się pierwsza lekcja z historii i Antek się na niej ( jak zwykle chciałabym napisać) wykazał ogromną wiedzą… pan nauczyciel stwierdził, że teraz Antoś będzie lekcje prowadził bo wiedział : czym jest historia ?; jak się ją tworzy ? na jakich dokumentach opiera badania ?... miał też refleksje osobiste na temat związku historii z prawdą… miał przykłady. Tak więc kilku jego kolegów, po tej lekcji, zaproponowało, że…

 

Po drugie – zostaną jego « ochroniarzami » czyli gardes du corps. Dopytywałam się wczoraj na czym ma to niby polegać ? Otóż to jest ich taka zabawa w szkole, między chłopcami… tworzą grupy, ci najsilniejsi stają na czele oczywiście i mają ochroniarzy… jakby ktoś chciał ich zaatakować. Normalnie jak na wojnie ! Ale syn zapewnił mnie, że nie ma u nich zbyt dużo przemocy, że to tylko w razie czego…

 

Po trzecie – Antek ograł na przerwie w nogę swych towarzyszy i powiększył grupę swych ochroniarzy. Ma ich 7-miu dzisiaj.

 

Po czwarte – DZIEWCZYNY ! Oj matko co to się wyrabia w wieku 10 lat ! W ubiegłym roku była Józefina… a w tym wydaje się, że nastąpi zmiana. Co prawda Józefina została przez Antka zaproszona na 4 października, na jego urodziny z kolegami ale została zaproszona z JADE… bo teraz Jade jest hm… wybranką?

Jade jest złotą, regionalną, medalistką w swojej grupie wiekowej w jeździectwie… Ma 150 cm wzrostu i wielu chłopców z klasy uderza do niej… Antek na początku twierdził, że on nie ma szans, że jest za niski i że Marek-Antoni jest jej preferowanym. Tymczasem wczoraj… Jade powiedziała Antkowi mojemu, że po pierwsze przyjdzie na jego urodziny a po drugie, że cytuję: “Jak ty Antoine mówisz to wszystko brzmi tak poetycko”!!!

 

Matko i córko… wczoraj cały wieczór musieliśmy tego zdania wysłuchiwać bo mój syn przeprowadzał analizę.

Cudaczek! Mówię wam cudaczek!  

Chóralny program Antka

 

I zaczęło się… a właściwie to russzyło z kopyta ! W ubiegły wtorek, zaraz po szkole odbyła się pierwsza dwu godzinna próba Les Petits Chanteurs de Bordeaux.

Wczoraj, ponieważ Antek miał pracującą sobotę śpiewał w szkolnej kaplicy na godzinnym koncercie.

 

Zaraz po nim, zaopatrzeni w piniki, zamiast obiadu, chłopcy i panowie ruszyli do katedry Świętego Andrzeja. Tam odbyła się prawie dwu godzinna próba chórów męskich i żeńskich miasta czyli les maîtrises de Bordeaux. Na zdjęciu fragment wczorajszej próby. Wiecej zdjec na stronie Facebookowej choru.

 

Dzisiaj chór śpiewał na mszy, w szkole, otwierającej rok szkolny. We wtorek kolejna próba a w przyszłą sobotę wielki Koncert z okazji dni europejskiego dziedzictwa kulturowego w katedrze w Bordeaux. Na tym koncercie, dla nas rodziców, miejsc nie będzie bo odbędzie się inauguracja odrestaurowanego portalu królewskiego i koncert zamówiła cała miejska “śmietanka”: pan mer  (ktory moze zostanie naszym przyszlym prezydentem) i oficjalne lica jak to się brzydko mówi.

 

Koncertów w najbliższych dniach zapowiada się sporo… część jest związana z corocznym zgrupowaniem chórów chłopięco-męskich, które pod koniec października ma miejsce w Bordeaux. Antek będzie więc śpiewał na wielkim koncercie galowym 19 października… już ćwiczą. Pozostałe koncerty jak zawsze są związane z okresem – vendange czyli winobrania. Tutaj znakomite zamki z regionu uświetniają uroczystości występami antkowego chóru. Co przynosi chórowi konkretne zyski.

 

Największym jednak wydarzeniem nadchodzących dni będzie wyjazd do Rzymu, na Nowy Rok, na zaproszenie papieża Franciszka gdzie chóry z całego świata, w tym 3 polskie, zrzeszone w pueri cantores będą podejmowane w Watykanie. To niesamowita przygoda dla Antka i wyzwanie.

 

Oczywiście sporo tego, nakłada się to na całą resztę prac i zajęć, ale mobilizujemy się! TV nie oglądamy to trochę więcej czasu mamy…

Pozdrawiam was niedzielnie z muzyką w uszach i w głowie!

 

Ile pracuje mój 10-cio latek…

 

Sporo i muszę przyznać, że aż się boję o niego choć ta jego praca jest niezwykle zróżnicowana. Konsultowani lekarze : internista, pediatra i ten sportowy zgodnie orzekli, że nie mam się o co martwić bo jak będzie czegoś za dużo to Antek sam zrezygnuje, przorganizuje swój plan zajęć. Pewnie i tak…

 

Tymczasem kolejny tydzień mojego Antka zaczyna wyglądać jak ministerialna agenda. To tylko moje skromne zdanie mamy, z którym nawet mój syn się nie liczy bo on raczej radością tryska i przed 22h nie zasypia bo jak twierdzi « nie jest zmęczony ».

Ja jednak mało znam 10-cio latków, którzy maja taki tygodniowy rozkład zajęć, poza kilkoma kolegami Antka z lig sportowych.

 

Tak więc wygląda to następująco w tym roku szkolnym.

 

	Poniedziałek	Wtorek	Środa	Czwartek	Piątek	Sobota	Niedziela
8h30-11h30	Lekcje. 1 przerwa 15 min.	Lekcje		Lekcje	Lekcje	Lekcje -10 pracujących poranków w roku	Msza albo zawody
11h30-13h30	Obiad w szkole	Obiad w szkole i TEATR	Obiad w domu	Obiad w szkole	Obiad w szkole I Brydż	11h Konserwatorium teoria 1,5 h. Obiad w domu	Obiad w domu
13h30-16h45	Lekcje. 1 przerwa 15 min.	Lekcje	Trening : fizyczny i mental w tenisie 2 h	Lekcje	Lekcje	Golf – trening 4 h z przerwą na podwieczorek
17 -19h30	Tenis – trening 1,5h	Chór próba 2 h		Tenis 1,5 h
wieczór	lektura	Czasem TV « Sécrets d’histoire »	lektura	lektura	lektura	Film : kino albo TV	lektura

 

I tak… jedynym dniem w tygodniu, w którym Antek nie ma NIC po szkole i o 17h10 ląduje w domu jest… PIATEK… we wszystkie pozostałe pracuje od 8h30 do 19h… ma oczywiście przerwy na obiad, dwie przerwy w szkole rano i popołudniu każda po 15 minut ale to tylko tyle.

Usunęłam mu saksofon… bo nie mamy gdzie go wcisnąć… i Antek chyba wielkim muzykiem nie będzie choć śpiewa znakomicie. Ten krótki zarys planu nie pokazuje oczywiście czasu spędzonego na dojazdach… poza piątkiem Antek je podwieczorki w samochodzie… bo nie ma gdzie, nie ma czasu wrócić do domu. Gdy dodam do tego :

-          koncerty – kilkanaście w roku, plus dwa tygodniowe staże z chórem, plus letnie tournée od 15 do 21 dni, plus teraz jeszcze Nowy Rok w Rzymie…

-          mecze tenisowe – obowiązuje 12 rozgrywek w roku, które trwają od 1 do 2 dni, plus wyjazdy na nie…

-          turnieje golfowe – 8 w roku plus wyjazdy, trwają 1 dzień

-          reprezentacje teatralne 5-6 w roku

Te wszystkie aktywności są oczywiście praktycznie eksluzywnie w week-endy… to…

 

Trwamy przy nim, my rodzice i właściwie to często się po prostu poświęcamy bo inaczej się nie da. Dziadków na miejscu nie mamy ani żadnej rodziny by nas w czymkolwiek wyręczyła. Àle czasem zdarzaja sie dobrzy przyjaciele, ktorzy zaproponuja nam wziecie Antka na sobote i niedziele i opieke nad nim i tak RAZ w roku mamy cos dla siebie... Robimy to bo chcemy i dlatego, że urodziło się nam dziecko utalentowane i tych talentów nie chcemy zmarnować.

Sami przecież też pracujemy. Ale muszę przyznać uczciwie, że czasami mamy dość bo przecież wszystko w domu też zrobić trzeba nie mówiąc o Antkowej diecie. Co do sensu tego działania jestem przekonana… ale chciałabym by mój syn już był w wieku, w którym wybierze jeden sport na poziomie ligi a inne zostawi sobie dla rozrywki bo 2 po ponad 4 h tygodniowo to… ciężko.

 

 

Dobrze, że w szkole idzie bezproblemowo i że zlecanie zadań domowych robione jest z minimum tygodniowym wyprzedzeniem. Robimy je więc trochę w week-end jak jest coś wolnego i będziemy teraz w środowe poranki, znaczy Antek sam będzie bo akurat pod tym względem jest bardzo samodzielny i zorganizowany.

Dla nas rodziców nasze dziecko jest wyzwaniem!

Zmieniam się w wojownika.

 

Wczoraj znacznie mi się poprawiło. Przyczyna ? Złożona… moja terapeutka powiedziała mi dzisiaj, że leki zaczęły działać, biorę je od 10 dni. To na pewno pierwsza przyczyna. Druga to powrót do korekty mojej książki. Dostałam w ubiegłym tygodniu pierwszych 55 poprawionych stron i… zaczęlam w końcu wczoraj nad nimi pracować. Tutaj ogromne podziekowania dla pani EWY W.

 

I uf… lepiej… i nawet powiedziałam sobie, że fajne jest to co napisałam. Oczywiście kilka sekund później zganiłam sama siebie za to osobiste uczucie satysfakcji bo do głosu doszedł stary, wychowawczy trik “lepiej się nie ciesz, nic nie wiadomo, nie chwal się, bądź skromna i złóż rączki skruchy na fałdkach spódniczki”.

Racjonalnie go jednak odrzuciłam! Ba pomyślałam sobie nawet… “Boże kto mi to włożył do głowy, kto mi to wmówił, że teraz odbija się rykoszetem”…

Odpowiedź zapewne też jest złożona. Jednakże ten system wychowawczy okazał się nadzwyczaj skuteczny skoro u lekko ponad 40-letniej kobity tkwi jeszcze w głowie!  

 

Jakimiż znakomitymi programatorami byli ci dawni spece od NLP! Dziś z pewnością mieli by światową sławę a wtedy, w szarzyźnie komunizmu, władali umysłami milionów tylko mało kto o tym pisał i wiedział.

 

Lepiej mi bo sprawy mają się znacznie lepiej z moją mamą i strasznie, strasznie się z tego cieszę !!! pfu, pfu… byle teraz doszło do szczęśliwego końca czyli do całkowitego powrotu do zdrowia !

Sobie też tego życzę.

 

Stand by… chwila oddechu… na jak długo ? Nikt tego nie wie.

Wracam do pisania bo to mi daje radość.

Aha i o jednym zapomniałam. Wczoraj udało mi się wykonać mój trening. Od ponad dwóch tygodni się nie udawało, padalam, plakalam i znow rozpoczynalam od nowa a wczoraj poszłooooo… byłam z siebie strasznie dumna.