Prezenty dla Antka i kilka jego aktualności. Francuska codzienność. Część 57.

Wczorajszym popołudniem, gdy Antek koncertował ze swoim chórem z jednej mieścinie pod Libourne, my, jego rodzice, udaliśmy się do naszych przyjaciół francusko-niemieckich czyli do Claudi i Erica na niedzielny podwieczorek.

Eric bardzo żałował, że Antosia z nami nie było bo hołubi go już od jakiegoś czasu… I tym razem o Antku nie zapomniał bo przygotował dla niego aż dwa prezenty.

 

Pierwszy z nich to druga część książki o broni i mundurach żołnierzy wszystkich czasów. To pozycja archiwalna, zakupiona zresztą w antykwariacie i tym cenniejsza, że znajduje się w niej dedykacja od autrów książki. To cały Eric, który uwielbia antykwariaty i zawsze coś w nich znajdzie, nie mówiąc o jego wcześniejszej dyplomatycznej karierze, z której pozwoził całkiem bogate zasoby dokumentów. Jednego z nich stałam się szczęśliwą posiadaczka nie tak dawno, ale pisałam już o tym.

 

Do książki dołączony był pakuneczek w białym papierze z nadrukiem “Old Town of Warsaw” bo z Warszawy właśnie Eric przywiózł mu ze Świąt, ołowianego żołnierzyka miniaturę księcia Józefa Poniatowskiego. Jak mnie poinformował podobno pałac księcia został odrestaurowany i otwarty dla publiczności niedawno. Ale, jak sam Eric stwierdził, oprócz wystawy dywanów, w pałacu sama francuszczyzna czyli wystrój empire… Jak pojadę to odwiedzę.

 

Antek był wniebowzięty, od razu chwycił za telefon i do Erica z podziękowaniami zadzownił.

 

Wszystkie momenty z nimi spędzone są zawsze tak ciepłe i tak udane, że… wczoraj opróżniliśmy ze trzy imbryki z herbatą, dwa talerze pierniczków z Monachium i kilka kieliszków nalewki. Cudownie było.

 

Tymczasem antkowa kolekcja antyków rośnie… w życiu nie miałam tylu historycznych przedmiotów co mój 11 letni syn! Historia nadal jest jego pasją. Z notacji 20 na 20 nie schodzi a powieści historyczne zjada w dwa, trzy wieczory… choć ostatnio “Joanny d’Arc” nie doczytał do końca bo się bał…

 

Antek jest dziecięciem szczęśliwym aczkolwiek bardzo zajętym. Radzi sobie z tym wszystkim jak może, czasem wpada w szał, czasem umiera z żalu bo to perfekcjonista albo z emocji bo wrażliwość ma na wierzchu. Pisze opowiadania ostatnio… ot taka nowa pasja miedzy szkołą, koncertami i sportowymi turniejami. Nadal nazywa mnie “wielbłądem” a swojego ojca “dzikiem”. Dziadek zyskał już latem miano “niedzwiedzia polarnego” a babcia “hipopotama”. Francuski dziadek jest “kogutem”  a babcia “kurą”.

Przytulasom nigdy z nim nie ma końca! Wieczorem doprowadza mnie to czasem do szału bo potrafi z 3-4 przyjść do naszej sypialni bo jeszcze całus, bo jeszcze taka modlitwa, a dobranoc…

Kolegów ma cały sztab w gimnazjum. Organizuje na przerwach turnieje sportowe gry w rabattue… I za kieszonkowe kupuje paczki cukierków by nagrodzić zwycięzców choć sam jest w większości przypadków zwycięzcą. Wciąż chce jeździć, zwiedzić, poznawać, chodzić do opery, na koncerty, do kina… nigdy nie ma dosyć i czasem myślę, że cierpi, jak jego matka, na jakąś bulimię poznawczą.

Siedzenie w domu? To nie dla niego! I w żadną pogodę!

 

Z niemieckiego stał się jednym z najlepszych uczniów w klasie. Z angielskiego radzi sobie świetnie i potrafi się w podstawowym stopniu dogadać z native speaker.

Jest zdrowy… I byle tak dalej i ma ogromne pokłady energii, dobroci i dobrego humoru.

 

Lubię z nim być!