"Ida" - niezwykly film Pawla Pawlikowskiego

Bardzo rzadko zdarza się by polski film był na ekranach francuskich kin ! I jeszcze rzadziej zdarza się by pozostawał na nich przez kilka tygodni. Od dawna chciałam go zobaczyć, ale ilość pracy i kłopoty organizacyjne sprawiły, że zobaczyłam go dopiero dzisiaj.


Wybrałyśmy się razem z moją przyjaciółką Anne do kina Utopia. Pomimo wczesnej godziny – projekcja o 13h50 -  sala pękała w szwach. Dostały nam się ostatnie miejsca w pierwszym rzędzie na rozkładanych fotelach.


Ale warto było… i chyba jeszcze więcej.


Ten film wywołał we mnie szok. Szok estetyczny, emocjonalny. Potrzeba mi było wielu minut by podnieść się z fotela po projekcji.





To film zrealizowany przez Polaka z emigracji, spojrzenie na naszą rodzimą historię niezwykłe, nowe. Podróż tytułowej bohaterki – Idy do korzeni, poprzez zniszczoną materialne, emocjonalnie i moralnie Polskę lat 1960 jest jednocześnie podróżą egzystencjalną: od tego co się rodzi, poprzez to czym się żyje aż do końca – do śmierci. To podróż niezwykle wysublimowana – sposobem filmowania i przede wszystkim grą aktorek. Niesamowite Agaty… Kuleszy i Trzebuchowskiej. To film gorzki, jakby specjalne odarty z łatwych emocji i szybkich planów filmowych, który jak rzadki klejnot minuta po minucie ukazuje swoje ukryte piękno.





Według mnie film ten można odczytać na wielu płaszczyznach. Ta pierwsza czy pierwszego stopnia – podstawowa, dająca się zobaczyć to po prostu historia Idy, jej konfrontacji  z żydowskim pochodzeniem, śmiercią rodziców a wyborem życia zakonnego.


Ta druga to niezwykle delikatnie ujęta historia polskiego spojrzenia na Żydów i powiązania go z naszym, rodzimym i jakże specyficznym katolicyzmem.


Ta trzecia to historia powojennej Polski z jej podziałami społecznymi i zbrodniami – postać ciotki Wandy i wiele drugoplanowych scen uwypuklają ten wątek.


Ta czwarta to życie w Polsce lat 1960 – drogi, miasteczka, miasta, domy, obskurne hotele i knajpy, sposoby życia i bycia.





A ta piąta i  jak dla mnie najważniejsza to sprawa pamięci osobistej i kolektywnej, to pytania egzystencjalna o dobro i o zło, o koniec ludzkiego życia i o to co je wypełnia.


Przyznam się, że podczas filmu płakałam i to wielokrotnie…


Po prostu niesamowity obraz…