Całkiem Wielkanocnie… Francuska codzienność : część 80.

 

Wielka Sobota, początek wieczoru… Wielkanoc 2017. Siedzę w moim biurze i piszę ten post myśląc o dwóch ostatnich dniach.

 

Wielki Piątek – jak dla mnie jeden z najważniejszych dni w roku, musiałam spędzić w pracy od godziny 8 do godziny 17, ale z przerwą na obiad. A że jedna lekcja mi wypadła to i przerwę miałam trzy godzinną i upiekłam w tym czasie mazurki.

Po Wielkoczwartkowej Litrugii, w której uczestniczyłam z wielką radością wraz z moim synem, wzruszonym i przejętym szczególnie przeniesieniem monstracji do ciemnicy, przygotowałam sobie już w domu dwa różne mazurkowe ciasta, była prawie 22 godzina, ale dałam radę. Tak więc w dwie godziny piątkowe zdołałam pokroić, przygotować i upiec resztę. I tak powstały, jak co roku, mazurki czekoladowy i bakaliowy.

 

Byłam jednak dość sfrustrowana koniecznością siedzenia w liceum i niemożnością przygotowania Świąt a przed wszytkim zajrzenia na drogę krzyżowa, która przeszła w centrum Bordeaux od 12 do 14… by zakończyć się w katedrze. Ja musiałam prowadzić lekcje i je poprowadziłam bawiąc się nieco moim socjologicznym badaniem, którego pierwszy zarys wrzuciłam na Facebook’a.

Podsumowanie wieczorne było takie, że na 148 uczniów tylko 2 wiedziało jakie Święta obchodzą chrześcijanie i żydzi w ten week-end ! Kultura ogólna czyli z francuska « culture générale » a chodzi o taką zwykłą wiedzę, szeroko pojętą… jest przerażająca. Pytanie o różnice w chrześcijańskiej i żydowskiej wielkanocny czyli Święcie Paschy, o znaczenie słowa Pascha i o symbolikę czekoladowych jajek, dzwonów i rybek, których kilogramy ci sami uczniowie będą zjadać… spotkało się z wielkim zdziwieniem. Nikt nie wiedział… nic… Wnioski wyciągnęłam dość przerażające.

Dzieląc się z nimi z kolegami historykami w naszej kapciorze spotkałam się z pewnym zrozumieniem koleżanki ale i z ostrą ironią i z krytyką kolegi po fachu, który zarzucił mnie śmiejąc się «  moje polskie korzenie i moją polskość ». I wyparowałam, zupełnie nie wielkopiątkowo pytając go ostro by w takim razie zaproponował mi «  jakąś francuską tradycję Świąteczną bo te 3-ciej czy 4 Republiki mnie nie odpowiadają a wspomnienia rewolucyjne mało świątecznie dla mnie wyglądają ». Speszył się i chyba nacisnęlam mu na odcisk, ale niestety każdy atak na moją polskość powoduje u mnie ostre i niektrolowane rekacje bo ataki te śmierdzą politowaniem i takim poczuciem francuskiej wyższości cywilizacyjnej, na którą mam od lat silną alergię. Kiedyś nie reagowałam teraz śpieszę z komentarzem.

 

Ostatnia lekcja od 16 do 17 h była okropna. Uczniowie, przed dwoma tygodniami wakacji, stwierdzili, że są na wakacjach od teraz więc hałas był niemiłosierny i dwóch śmiałków zwaliło na podłogę już uszkodzoną ławkę jak konsultowałam ćwiczenie gegoraficzne z inną grupą uczniów. Wściekłam się po raz drugi. Zrobiłam natychmiastową kartkówkę, do końca lekcji i absolutną ciszę, wlepiłam kilka zer i tyle. Nie lubię uciekać do takich środków, nie jest to pedagogicznie poprawne, ale moje zdrowie jest jednak ważniejsze niż rozróby 32 chłopaków i 4 dziewczyn. 5 minut przed końcem lekcji wygosiłam im mowę bardzo moralizatorską i po wakacjach zakręcę kurki z moją dobrotliwością. Jak ktoś mnie nie szanuje to i na moje specjalne traktowanie nie zasługuje.

 

Do domu dotarłam koło 18 bo stałam trochę w korkach. Wypiłam herbatę i ruszyłam na liturgię Pasji do pobliskiego kościoła. Antek nie szedł bo miał Drogę Krzyżową w szkole. Nabożeństwo było przepiękne. Na końcu wszycy wierni utworzyli wokół Krzyża wielki krąg, trzymając się za ręce i każdy mógł zabrać głos, wygłosić jakąś modlitwę. Ja również się włączyłam. Specjalny moment.

 

Wieczorem oglądaliśmy Drogę Krzyżową z koloseum… byliśmy pod wrażeniem tekstów i postawy jej uczestników. To był moment rodzinnej modlitwy choć na początku gadałam jeszcze chwilę z moim bratem.

 

Dziś od rana, od godziny 8 punktualnie byłam w kuchni… Aż do godziny 12,  bez przerwy. W tym czasie zrobiłam sernik według przepsiu Felder’a ( na moim blogu kulinarnym), babkę, która rzuciła nas na kolana! Coś cudownego… babka muślinowa Cwierczakiewiczowej, 20 żółtek na 220 g mąki. Cudo, rozpływające się w ustach. Przepis wrzucę za chwilę na mój kulinarny blog www.est-ouest-est-ouest.blogspot.com

 

Zrobiłam też sałatkę mojej mamy, jajka faszerowane, szparagi zielone, malowanie jajek… Pogadałam w międzyczasie z Elizą… po czym zaległam w kąpieli… spocona, zmachana bo oczywiście wszystko robię sama, tylko jajka syn ze mną malował.

Mąż za to zrobił obiadek i ogarnął kuchnię.  

Po obiedzie z Antosiem przygotowaliśmy nasz koszyczek na Święconkę. I zaraz po 15 ruszyliśmy do Saint Médard d’Eyrans czyli 20 km od Bordeaux by poświęcić pokarmy. Po raz pierwszy w Bordeaux!!! Spotkaliśmy wspaniałego księdza, Jarosława Kucharskiego. Piękna, dwujęzyczna ceremonia.

 

I w końcu zasłużony odpoczynek… herbata, mazurek bakaliowy, telefon do mamy i taty, i do Claudi bo jutro u nich świętujemy cały dzień.

 

I tak życzę Wam pięknych Świąt!!! Niech Zmartwychwstały Chrystus wam błogosławi każdego dnia!


ps: Antek mnie rozczulil... ja tutaj sobie pisze a on wykapal sie, ubral w szlafrok i przygotowal na jutro... biala koszule, marynarke bezowa , te od komunii, granatowe spodnie z pomaranczowym paskiem i czarne mokasyny... kochany syn!