Dumna mama… tak sobie myślę o tym co mi się w życiu udało…

 

Jak narazie oczywiście gdyż każdy sukces jest tylko sukcesem w danym czasie i w określonych okolicznościach. Nie trwa wiecznie, ale choć przez tę krótszą bądź dłuższą życiową chwilę po prostu cieszy !

 

I tak wróciłam z pracy przed kilkoma minutami z bananem na twarzy bo uwielbam moje lekcje po rosyjsku z uchodźcami. Za każdym razem przekonuję się jacy to wspaniali ludzie i jak ogromna jest ta moja pasja do języka rosyjskiego, do Rosji… eh chyba nigdy nie powinnam była rezygnować z mojej naukowej działalności nawet jeśli nie przynosiła ona okresami wymiernych dochodów.

 

Weszłam do domu i mam jeszcze większego banana! Bo synek mój przyniósł swiadectwo za pierwszy szkolny trymestr a tam same! Gratulacje i gratulacje… I jest excellent w każdej dziedzinie… I średnia ocen 19,68 na 20… Wyściskałam go serdecznie tego mojego zdolniachę i czułego chłopca. Aż mi się łezka w oku zakręciła!

 

Piszę sobie teraz bo Antoni już na treningu tenisowym… do 20h… I myślę, że jeśli coś mi się udało w życiu to z pewnością jest to edukacja Antka i relacja, zwykła ludzka relacja jaką z nim czy ja czy mój mąż mamy.

 

Trochę błądziłam na początku. Wiedziałam jak edukacja powinna wyglądać, ksiązek naukowych naczytałam się podczas ciąży, przed i po na kilka bibliotek; konwersacji przeprowadziłam całe doby z rodzicami różnymi, nauczycielami, psychologami, psychiatrami… I właściwie od jego urodzenia konsekwetnie wprowadzalam w życie a raczej wprowadzaliśmy to co wydawało nam się słuszne a co głownie opierało się na myśli:

DZIECKO JEST OSOBA, NIEZALEZNA I ZALEZNA JEDNOCZESNIE. JEST WYNIKIEM PROJEKCJI RODZICOW I OTACZAJACEGO GO SRODOWISKA SPOLECZNEGO ALE TEZ INDYWIDUALNOSCIA, NA KTORA TAK DO KONCA NIKT I NIC NIE MA WPLYWU…

 

Były potknięcia i sporo cierpienia, gdy w pewnym stopniu i z powodu małego Antka zawaliła mi się naukowa kariera, tak jak ją sobie wyobrażałam w paryskim Sciences Po. Ale, gdy teraz spoglądam wstecz to niewielu rzeczy żałuję. To wszystko co zostało dane i nawet poświęcone Antosiowi dziś, wczoraj i jutro przynosi wielkie soczyste owoce.

 

Nieprawdziwymi okazały się krytyczne uwagi wielu osób o tym, że macierzyństwo to intuicja i że książki o rozwoju i wychowaniu dzieci są be, że autorytety są be. Nieprawdziwym okazuje się każdego dnia powszechny dyskurs o samotności i egoiźmie Jedynaków. Jak również nieprawdziwe okazują się krytyczne uwagi wielu, że Antek zbyt dużo robi, że ma za wiele zajęć, że najważniejsza to jest tylko szkoła… wszystko wyrzuciłam do kosza na śmieci… bo nic z tego co wyżej się nie sprawdziło i nadal nie sprawdza, wręcz przeciwnie.

 

Antoś został wytypowany do wielu nagród, rozdawanych na końcu roku szkolnego, za swoje wybitne osiągnięcia w nauce, w szkole… Nie ma sobie równych w historii, geografii, angielskim, matematyce z wykluczeniem geometrii… od góry do dołu same 20 na 20. I żeby jeszcze zajęć mu było mało… zapisał się 3 tygodnie temu do szkolnego klubu brydża… I właśnie dostał swoją licencję bo znów jest jednym z najlepszych i nowych przyjaciół zapoznał od razu z gimnazjum, bo grają w gimnazjum.

Jesteśmy z niego strasznie dumni.