O tym jak mój syn został początkującm aktorem… czyli znów o edukacji.

Glowne wejscie do teatru La Pérgola

 

I nie chodzi tutaj o szkolny spektakl w Sali gimnastycznej czy na szkolnym podwórku o tych pisałam już kilka lat temu jak Antek uczęszczał do école maternelle. Tym razem wraz z grupą dzieci Antka, na początku roku szkolnego, do gry w teatrze wybrano i wczoraj na premierze przyszło mu wystąpić w prawdziwym teatrze, na prawdziwej scenie, z kotarą, oświetleniem… ba nawet lożę prawdziwą z kolegami po fachu dzielić !

 

A zaczęło się niewinnie… od zmiany szkoły. W jego szkole katolickiej wszystkie dzieci mają 1 h zajęć teatralnych w tygodniu ( w publicznej tego nie miał) i podczas tych zajęć, pod koniec września został wybrany do grania… naprawdę, (!) jak to on sam mówi… Co czwartek chodził sumiennie na próby i w sztuce “Yakuba i Kwamé”  zagrał wczoraj 2 sceny: numer 9 to była prawie-solowa scena, z jednym dziecięcym partnerem i numer 11 scena grupowa: recytacja, gra, taniec i śpiew.

 

Po wczorajszej premierze czekają go jeszcze 2 teatralne wieczory, w najbliższy czwartek i w piątek, otwarte dla publiczności wszelkiej.

 

Teatr nosi nazwę “La Pérgola” i usytuwany jest w starym budynku Art Deco. Grająca w nim trupa INDIGO istnieje od 1927 roku czyli prawie 100 lat.

Przed spektaklem, w foyer... Antek ze swoim skryptem i z nieznikajacym z jego twarzy usmiechem!

Zawiozłam go więc wczoraj na 18h sumiennie… sztuka rozpoczynała się o 20h15… zostawiłam samego i poszłam na przechadzkę. Myślę, że byłam znacznie bardziej zdenerwowana niż on. Mieliśmy z mężem miejsca w drugim rzędzie i jak widziałam defilujące sceny i zbliżające się jego wejście to żołądek miałam ściśnięty jak przed egzaminem jakimś choć przecież nie ja go zdawałam.

Poszło cudownie. Prezencja, głos, ani najdrobniejszej pomyłki czy zająknięcia, co niestety zdarzyło się kilkakrotnie innym dzieciom i wtedy w tym drugim rzędzie słychać było maksymalnie głos suflera brrrr…

Stroje zostały uszyte na miarę przez teatralną krawcową. Ten antkowy ma w środku etykietki z jego imieniem i nazwiskiem… na drzwiach chłopięcej loży Antka imię i nazwisko…  aj, aj, aj… dumna jestem ale on chyba jeszcze bardziej.

 

Po spektaklu – koktajl w foyer… i ci ludzie “ten blondyn, jaka prezencja, jaki talent”… został zauważony… jednym słowem… więcej pisać nie będę bo nie chcę zapeszyć.

Powiem tylko krótko… szykują się kolejne spektakle a może też i pewien film… zobaczymy.

 

Znajomi, obecni na spektaklu pytali wczoraj “ jak wyście go wyprodukowali, że on taki jest i tutaj seria pozytywnych epitetów”…

- Jak wszyscy, odpowiadam, jak wszyscy… a w duszy dziękuję, że takiego go właśnie mam!