Week-endowo i nauczycielsko

Week-endowo i nauczycielsko

 

Week-end pod znakiem deszczu i jesiennego zimna… bo tak zimno nie było już chyba z 5 miesięcy a może i 6. Nie przeszkadza to moich chłopakom być maksymalnie zaabsorbowanym tym co do zrobienia, planami…

Dziś zaczęliśmy dzień o 7h30. Przy sobocie… Antek nie śpi, energia w nim kipi! Smaczne śniadanko bo z goframi, owocami, kakao… Na 9h polecieli na basen… około 10h wrócili. Mój mążzdążył zetrzeć kurze z domu i o 10h30 już ich nie było bo od 11 h konserwatorium muzyczne Antka… aha zdążyliśmy jeszcze do kuzynki Antkowej zadzwonić bo dziś 13 urodziny obchodzi !

Mąż zawiózł dziecko na muzykę i od razu stamtąd ruszył do punktu odbioru zakupów Auchan Drive, które przywiózł do domu. Pojechał natychmiast do biblioteki, ja rozpakowywałam. Na 12h30 pojechał znów po Antka I o 12h50 już jedliśmy obiad… dziś Hachis parmentier z kaczki pieczonej i sałata…

 

O 13h30 znów ich nie było i nie ma do tej pory bo są w klubie tenisowym na turnieju rodzin “ Ojcowie grają z synami”… Turniej trwa jeszcze jutro… popołudniu rozdanie nagród i spotkanie z merem miasta a byłym premierem panem Alain Juppée, którego zresztą już znamy. Jutro wybiorę się z nimi na popołudnie w klubie… koleżanki się zapowiedziały, że będą to poplotkujemy!

 

Na wieczór mamy film, w domu tym razem, nie w kinie, “ Dzień spódnicy” z Isabelle Adjani w roli nauczycielki, która ma dosyć wyzywania od “ku…” I znajdując broń w tornistrze jednego z uczniów zaczyna ich właśnie terroryzować. Smutna ilustracja dzisiejszego, francuskiego szkolnictwa na peryferiach czyli w tzw: ZEP – Zonach edukacji priorytetowej…

 

Modlę się każdego dnia by mnie tam nie wysłali bo w przeciwnym wypadku idę od razu na długieeee zwolnienie chorobowe… Tak zamierzam oszukać państwo i system bo moje własne zdrowie jest dla mnie ważniejsze niż uczciwość w tym wypadku.

Można polemizować…

 

A w szkole? Jak dla mnie wszystko ok… idzie dobrze choć zmęczenie solidne daje się już we znaki? Na całe szczęście za tydzień mamy 2 tygodniowe wakacje, nadgonię z programme, coś przygotuję może odpocznę? Nadzieja zawsze umiera ostatnia…

Wczoraj moja koleżanka po fachu, 26 letnia… zemdlała podczas lekcji, przed tablicą… Lekarz szpitalny I szkolny orzekł, że to już “burn out”… po 6 tygodniach pracy…

 

Współczuję jej bardzo! Z drugiej strony rozumiem nieco bo trochę ona sama zawaliła sprawę… je byle co i byle jak… co chwilę widzę jak z torby przepastnej wyciąga bułki, ciastka… sama przyznała ostatnio, że gorące posiłki je raz na 3 dni bo gotować nie umie i rzekomo czasu nie ma? A poza tym sport… nie uprawia żadnego tylko pracuje i zajmuje się domem… nie ma gdzie upuścić tej presji, napięcia… nic dziwnego, że płaci za to zdrowiem.  Wiem, wiem, nie zawsze jest łatwo…

 

Ja się jakoś trzymam ale na dietę bardzo uważam to raz i medytuję i zmuszam się do biegania, pływania. Inaczej też bym już dawno padła, nie dałabym rady.

8 lekcji w poniedziałek, 8 w piątek, z tego 12 nowych lekcji do przygotowywania w każdym tygodniu, co wtorek i w co drugą środę szkolenia na uniwersytecie i w kuratorium – średnio 10 godzin w tygodniu… plus rodzina… po prostu mam wrażenie, że pracuję non stop, cały czas z krótkimi przerwami. Kasa minimalna, wysiłek maksymalny. I jeszcze zdarzający się czasami ten brak szacunku: “ nauczyciele? Nic nie robią! Maja tyle wakacji…” oczywiście to mówią ci, którzy nauczycielami nigdy nie byli i pojęcia o zawodzie nie mają… cóż…