Bardzo emocjonalna, dość trudna ale tez bardzo przejmująca książka... wybrana w tym roku przez licealistów do nagrody Goncourt młodego pokolenia. Myślę, ze bardzo trafnie wybrana!
To historia pewnej rodziny, która pomimo zamieszkania w Paryżu w 1975 roku... żyje wciąż w Libanie, w jego stolicy. Autor, Saby Ghoussoub, dopiero w wieku 31 lat zaczyna wypytywać swoich rodziców o ich przeszłość. Z opowieści poznaje tragiczna historie Libanu.
Odnalazłam w tej książce... to co jest nam, emigrantom wspólne... brak swojego miejsca, trudności ekonomiczne, zawieszenie pomiędzy dwoma kulturami, krajami, rodzinami... i tez to uczucie, ze problemy Francji są trochę "śmiechu warte" w porównaniu z innymi problemami krajów dotkniętych bieda, wojnami, głodem...
Strona 115: "Nie udaje mi się zainteresować francuskimi aktualnościami; reforma emerytur, bezrobociem, żółtymi kamizelkami. To drobne problemy w porównaniu do tych, z którymi mierzy się Liban. mam nawet wrażenie, ze one mnie po prostu nie dotyczą. Tylko kilka razy dotknęły mnie francuskie problemy: zamachy z 13 listopada, Nicea etc... "
Książka jest swietnie napisana i przekazuje to coś co umyka nam na codzień a co jest tak ważne... korzenie, emocje, rodzinność...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz