Wyprawa do Châtel czyli opowieść wakacyjna cz. 3

 

Nad Avoriaz burze… siedzimy więc w domku, chłopaki oglądają Tour de France a ja piszę i wklejam zdjęcia. Dziś rano było jeszcze słonecznie i byliśmy w Morzine na górskim rynku jedzenia nakupić na następny tydzień ale też zwiedzić miasteczko. Teraz pada, grzmi, ciemno… brrr. Wspominamy wczorajszą, całodniową wyprawę do Châtel. To miasteczko znajduje się dokładnie dwie doliny za Avoriaz, w dolinie Abondance – tak, tak jak nazwa słynnego francuskiego sera, który właśnie w tej dolinie jest produkowany. Châtel jest częścią Portes du Soleil czyli całego olbrzymiego obszaru alpekjskiego, który w sezonie zimowym jest połączony wyciągami. Latem jest zresztą podobnie.

 

Wyruszyliśmy o 9 h rano by pierwszym wyciągiem zjechać do Lindarets. Następnie po krótkim marszu wjechaliśmy na przełęcz Col de Rochasson na 1931 metrów. Tam znów marsz i kolejne dwa zjazdy aż do Pré de Joux. Czekaliśmy tam z 30 minut aż przyjedzie darmowy busik z Châtel by dostać się do miasteczka.

 

Châtel jest położone na 1200 metrach i znane od połowy XIX wieku choć swą popularność zyskało w XX wieku dzięki masowej zimowej turystyce.

Reklama Tour de France

Obeszliśmy całą mieścinę zatrzymując się na dłużej przed urokliwym merostwem oraz kościołem. Nawet Matka Boska w swej kapliczce ma na nogach narty…

Miasteczko jest ukwiecone i otoczone łagodnymi stokami. Było w nim jednak sporo ludzi choć jak nam powiedział restaurator u którego zatrzymaliśmy się na obiad to nic w porównaniu do tego co będzie w sierpniu! Nie wspominając o zimie! Boże Narodzenie i Nowy Rok – Châtel zamienia się w wielkie paryskie bulwary!

Matka Boska narciarka

Merostwo w Châtel

Typowa sabaudzka architektura czyli – chalets = drewniane domy, ukwiecone, ozdobione, większe, mniejsze… zamienione dziś w sporej części na hotele, restauracje. Kilka jednak zachowało bardziej tradycyjny charakter szczególnie stare budynki ferm alpejskich. Gdy nadchodziła zima rodzina wraz z inwentarzem schodziła z alpejskich łąk by schronić się w mieścinie. W jednym budynku było i domowstwo i stodoła i kurnik i chlewnia oddzielone cienkimi drewnianymi ściankami. W ścianach tych ferm umieszczano malutkie kapliczki z figurkami Maryji… widać ją nieco na zdjęciu za kratą. Ta jest najstarsza w Châtel, z pierwszej połowy XIX wieku. 

Po zwiedzaniu trzeba było się posilić. Przyszedł czas na obiad, który dla moje wiecznie głodnego Antka to punktualnie godzina 12!!! Tym bardziej po takim marszu i wyciągowych emocjach.

Wybraliśmy malutką restaurację “Cuisine de Savoie”. Zupełnie przypadkowo… Tata i 16-letni syn jako kelnerzy, mama kucharka i mały Louis 2,5 roku przechadzający się między stołami ! Bardzo przyjemne miejsce. Skosztowaliśmy lokalnych specjalności : Antek zamówił sobie sabaudzkie kiełbaski – Diot – jedna naturalna druga z kapustą w środku ( pychota !) do tego frytki i sałata. My z mężem z powodu temperatury 34°C było ! dwie mega sałatki z pieczonymi ziemniakami i serem ABONDANCE – w końcu w tej krainie byliśmy!

W drodze powrotnej wyciągi mniej już straszyły otwartymi przepaściami – notabene zimą nikt się wyciągów nie boi a latem jakoś tak dziwnie się na nich czujemy ?!

Przy przełęczy Rochasson zatrzymaliśmy się na dłuższą chwilę… grupa śmiałków próbowała zjazdów na Fantasticâble czyli na fantastycznym kablu… na zdjęciach niejaka Suzie… lat 43, 83 kilogramy… szykuje się do przelotu nad doliną, na kablu… ponad 1 km dystansu, od 80 do 100 km prędkości na kablu. Niestety nie szukamy takich wrażeń…

Po kolejnej rundzie zeszliśmy pieszo do miasteczka Lindarets. To miejscowość, w której kozy żyją na wolności. Są tutaj tylko restauracje i fermy. Moi chłopacy kupili torbę karmy dla kóz i bawili się w małych farmerów…

 

Dzień zakończyliśmy wieczornym basenem i spa. Antek grał jeszcze do 22 w pingponga i w koszykówkę po czym zwymiotował kolację… On nie zna umiaru. Nie wie kiedy należałoby przestać. Od razu poszedł spać… dziś rano 7h05 wbiegł do naszej sypialni gotowy do następnego dnia i w pełnej formie…spać się nie da!