Antkowe tournée z chórem czyli o niepokoju matki.

Wczorajszy koncert Antka w Strasbourgu

 

Wiem, wiem większość z was napisze albo pomyśli co za matka – kura… przejmuje się byle czym,

martwi nie wiadomo o co, dziecku żyć nie daje… itd, itd… ale ja całkiem na poważnie od

2 nocy nie śpię.

 

Gdy Antek wyjechał ze swoim chórem w poniedziałek o świcie w siną dal, moją głowę

 zaprzątają wciąż te same myśli ! Czy dobrze się czuje, czy daje sobie radę, czy nie jest smutny,

samotny… czy aby nic przykrego mu się nie przytrafia. Zasnąć nie mogę, żyć normalnie nie mogę !

Czas się leczyć waćpanno ! czas się leczyć !

 

Żeby było weselej nie mogę z nikim właściwie tego niepokoju podzielić. Bo mój mąż

 kwituje to krótko : «  mogłaś się nie zgadzać na ten wyjazd skoro cię to tyle nerwów kosztuje » ;

 wczoraj moja kochana chrzestna stwierdziła « żebym dała żyć dziecku » a w poniedziałek mój brat,

który sam jako dziecko ze Stuligorszem i poznańskimi słowikami wyjeżdżał był pewien

« że Antek sobie poradzi i że marudzę ».

 

O matko i córko… no właśnie może jakaś mama mnie zrozumie ?

Mój niepokój nasila się, gdyż mamy okropne upały… jutro Antek będzie miał 38°C

w cieniu w tym Strasbourgu a kto mu przypomni o piciu wody, przebywaniu w cieniu…

 Jedna, jedyna kobieta z nimi pojechała i to starsza już, cała reszta to chłopcy i panowie a

wiadomo jak oni myślą, zapobiegają i czy… w ogóle myślą  o takich sprawach jak czapka na głowie ?

 

Nie mam żadnych wieści od Antka. Telefony komórkowe są zakazane. Jedyne news-y dostaję

przez Facbook’a skąd zresztą pochodzą zdjęcia. Widzę, że Antek śpiewa, że się ubrał, uczesał…

a co więcej? Dobrze dojechał… I tak do 12 lipca do godziny 22 conajmniej.

 

Ciężki czas. Nie potrafię się zrelaksować ani też pomyśleć zabardzo o czymś innym.

Medytuję mindfulness i mi się zamiast myśli jakieś koszmary wyświetlają w głowie.

Nie nadaję się na tego typu eksperymenty!

 

Antek jest wrażliwy czasem wręcz przewrażliwiony… wystarczy, że ktoś coś mu powie nie tak

a on ma gorszy dzień i robi się z tego bigos. Nie mam jak go pocieszyć, wesprzeć.

 

Z pewnością takie wyjazdy to niezła szkoła życia, nauki odpowiedzialności i autonomii.

To zaprocentuje na przyszłość. Tymczasem boję się o niego. I tyle!

Jedynie Anne pocieszyła mnie wczoraj, że nawet w przypadku starszych dzieci te obawy pozostają.

Jej córka Jeanne, lat niespełna 16, poleciała właśnie sama do USA, pod Boston,

 na naukę języka do kompletnie nieznanej rodziny. Jest dobrze, ale ona chociaż może zadzownić

 a ja nic… I mój syn ma niecałe 10 lat.

 

I pomyśleć, że mój drugi brat a raczej jego córki nie chcą do nas na wakacje przyleciec

bo jak mój brat twierdzi są “ za malutkie”… starsza ma prawie 15 lat… oj dziwny ten świat!