Najpiekniejsze i najgorsze momenty minionych Swiat...

Bo te ostatnie Święta były bardzo różne… Momentami niezwykle piękne, miłe a momentami rozpaczliwie smutne i niesamowicie deprymujące.



Boże Narodzenie spędzaliśmy u teściów, którzy notabene do spółki z bratem męża mojego nieźle mnie wrobili. Najpierw zaprosili nas na Święta. Później wydzwaniali co zrobię a po moim "nic", jak już było za późno czyli niecałe 48 h przed naszym przyjazdem do nich oświadczyli, że muszę wszystko sama zrobić i Wigilię i pierwszy dzień Świąt.



Szwagier mój przyjechał do nich już w przedświąteczną sobotę i niemowle swoje, 4,5 miesięczne, chore z bronchiolitem u teściów zostawił. Tak więc teściowie malucha bawili, w nocy nie spali bo dziecko przeraźliwie kaszlało ( my też żeśmy później, już u nich nie spali) i tym samym czasu na zakupy i robienie Świąt już nie mieli.



Musiałam chcąc nie chcąc wkroczyć do akcji i całe Święta prawie w wigilijny poranek zrobić dla wszystkich.

Nie będę pisała jak byłam wściekła bo na nic się to teraz już nie zda… Było, minęło.





Najpiękniejsze momenty przeżyłam jednak poza mężowską rodziną z moimi polskimi przyjaciółkami z Rennes. 26 całe popołudnie śpiewaliśmy u Marty kolędy – na zdjęciach… było cudownie po prostu, klimatycznie, po polsku a 27 spędziliśmy cza z Alicją, moją przyjaciółką od lat, na tytułowym zdjęciu, I z Alą, koleżanką z Paryża, której nie widziałam dobre 9 lat! I to był cudowny, wyjątkowy czas. Było mi dobrze, cieplutko wewnątrz i na zewnątrz… tak jak powinno w te Święta, według mnie być.  Tęsknię za moimi przyjaciółkami stamtąd bardzo… Pieknie bylo tez w Paryzu, zwiedzilismy sporo, ale o tym nastepnym razem.

 

W tym czasie, poranki spędzone u teściów oscylowały pomiędzy radością z zabawy z dziećmi a rasistowskimi uwagami najstarszych.

Usłyszałam między innymi, tuż przed wyjazdem na śpiewanie polskich kolęd ( francuskich się nigdy nie śpiewa):

“ Skoro nie potrafisz się zaadoptować do życia we Francji i Polski ci brakuje, to zjeżdżaj ( spadaj badz spierd... zalezy jak kto tlumaczy!) Czyli Dégage!”



Podczas debaty z moim mężem co do wyboru przyszłego regionu pracy dla mnie usłyszałam:

“Jak ci nie wstyd, mój syn będzie się teraz musiał dla ciebie poświęcać”



A w ostatni dzień, tuż przed odjazdem do Paryża rozgorzała dyskusja o imieniu mojego syna… Apolline, jego 3 letnia kuzynka nazwała go “Antoś”

Wprawiło to teścia mojego w taką złość, że myślałam, że pod stołem trzeba nam się schować. Zaczął krzyczeć, że on się nie nazywa “Antoś tylko Antoine”.

Stanowczo zaoponowałam. Wkurzyło go to jeszcze bardziej. Cały czerwony ze złości próbował wkręcić Antka do kłótni pytając go, cytuję: “ Czy nie uwarza, że to jest śmieszne, żeby ktoś go nazywac Antosiem?”



Mój syn wielce zdziwiony, stwierdził, że przecież Antoś i Antoine to, to samo tyle, że w różnych językach i pobiegł się bawić. Teść natomiast kontynuował, “że w jego domu jest zakaz używania słowa Antoś, że on się nie zgadza”.

Krzyczał I krzyczał, wykrzykiwał swoje groźby… było to niezwykle dziwne i nieracjonalne.

Po raz kolejny potwierdziłam sobie, że moi teściowie mnie po prostu nienawidzą. Nie znoszą tego, że jestem Polką, że mówię do syna po polsku, że ma polskie imię… Nie akceptują mnie i chyba nigdy już nie zaakcpetują. Jestem dobra do roboty, gotowania, zakupów, szykowania bo nie ma kto tego zrobić ale na tym ich akceptacja się kończy.

Nie wiem co zrobię jeszcze z tym kłującym mnie, coraz bardziej “fantem”?