Wielka Brytania – Edynburg, stolica Szkocji. Część 7

 

            Edynburg jest stolicą Szkocji od 1437 roku a od czasów jeszcze bardziej od nas oddalonych jego konflikty z Anglią tworzą bulwersującą i krwawą historię.

 

Po wyjątkowo komfortowej nocy w Premier Inn, na przedmieściach Edynburga ruszyliśmy naszym samochodzikiem w stronę dworca kolejowego Uphall. Mieliśmy zamiar zostawić pojazd na parkingu i pociągiem dotrzeć do miasta. Jakież było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że owszem samochód można zostawić ale tylko po jednej stronie dworca np : tej odjazdów do Edynburga. Nie można było jednak w żaden sposób przejść ze strony przyazdów na stronę odjazdów i odwrotnie. Ubaw mieliśmy nie z tej ziemii, że Szkoci nie pomyśleli o czymś tak banalnym i praktycznym ! Bo jak wróciliśmy wieczorem na dworzec to by dojść do samochodu trzeba było na kamasz okrążyć kawał drogi, most, przejść nad torami kolejowymi itd…  Pierwszy raz w życiu widziałam tak « niedorobiony » dworzec i perony, nawet w Rosji było znacznie lepiej.

Ale pomijając ten szczegół, pociąg był na czas, czysty i wygodny, bilety dość tanie. W ciągu 20 minut dotarliśmy w samo serce miasta, na dworzec Waverley, stąd już tylko 5 minut marszu dzieliło nas od głównej ulicy Edynburga Royal Mil.

 

To wyjątkowa arteria, długa na 1,6 km, wypełniona butikami ( większość typu dla turystów)… zakupiłam sobie jednak kolejną torebkę do kolekcji ze szkocjkiej wełny-filcu, w szkocką kratę marki Ness… i zachorowałam na ich tweedowe marynarki ale nie kupiłam ze względu na bagaż na tzw : tanich czytaj beznadziejnych !!! liniach lotniczych. Zamówię sobie przez internet.

 

Podążyliśmy Royal Mil w dół, do siedziby szkockiego parlamentu, który oczywiście zwiedziliśmy dokładnie. Wszędzie jak pisałam, w każdym kraju gdzie jest parlament – zwiedzamy go. To moja historyczno-naukowo/polityczna mania ! Jednakże po drodze skusiliśmy się na szkocie karmelki czyli Fudges w butiku przy Royal Mil wybór był ogromny i były boskie w smaku .

Kilka metrów za tym butikiem znajduje się muzeum Edynburga a na przeciwko niego miejsce wyjątkowe – Kościół z 1688 ? wokół, którego rozciąga się zabytkowy cmentarz a na nim groby Adama Smith’a słynnego ekonomisty czy poety Fergussona. Mój mąż nie mógł szczególnie panu Smith’owi odpuścić bo studiował jego teorie latami.

Stąd było już blisko do nowoczesnego parlamentu Szkocji, otwartego dla zwiedzających i wielce interesującego, gdyż nawet w sierpniową sobotę obywatele zajmowali w nim niektóre sale i debatowali  na różne tematu, czemu z wielkim zainteresowanie się przysłuchiwaliśmy.

 

Na przeciwko parlamentu kolejny królewski zamek z pokojem Marie Stuart Palace of Holyroodhouse i narodowa galeria królewska. Obiekty te zwiedziliśmy dość pobieżnie.

Edynburg jest pięknie, na wzgórzach położony i te wzgórza są widoczne z centrum miasta albo wręcz w nim obecne. Ruszyliśmy dalej w stronę Ryal Mil tyle, że tym razem zmieniliśmy kierunek.

Na idącej ostro pod góre Victoria Street znaleźliśmy wyjątkową restaurację, serwującą pyszne obiady a skoro popadywało zatrzymaliśmy się tutaj na dłużej. Barmanka była Francuzką a jeden z kelnerów Polakiem, było więc jak w domu.

W tym niebieskim domu miesci sie opisana restauracja

 

Culling Stew

Mus z lososia i z dorsza

Antkowe fish and chips

Danie glowne szkocki losos w sosie z glonow...

Jedzenie wyśmienite, pachniało świeżością, wystrój przyjemny, klientela międzynarodowa choć sporo było tubylców… Howies Restaurant, zresztą spójrzcie sami… aha, i było tanio jak na Wielką Brytanię oczywiście ! 36 funtów za trzy lunche/obiady z kawą.

 

Nasyceni i jakoś tak szczególnie zadowoleni ruszyliśmy dalej w stronę zamczyska, w górę po Royal Mil. Jednakże sierpień to miesiąc festiwali w Edynburgu więc ulice były pełne, spektakle co kilka metrów i jakaś taka radość płynącż z tego bądź co bądź ponurego z punktu widzenia architektonicznego miasta, udzieliła się i nam. Wszystko pod kroplami deszczu !Zwiedziliśmy katedrę i zamek by pod wieczór dotrzeć na skraj tzw : nowego miasta czyli New Town. Padało dalej… Poszliśmy więc do National Galery !

 

I to jest to czego Brytyjczykom zazdrościmy – bezpłatności we wszystkich narodowych muzeach i galeriach… nie musisz się trudzić by stać 2 h w kolecje i kupić bilet do Luwru, po czym spędzić w nim 4 godziny bo przecież drogo i tyle zachodu więc jak jestem to jestem… Nie ! tutaj wchodzisz nawet na kwadrans, zapatrzysz się na obraz, dzieło… zamyślisz i wychodzisz ! To jest prawdziwa demokratyzacja sztuki !

 

A w Narodowej Galerii jest co oglądać ! Jest Tycjan i Tintoret, Courbet i Rubens, Monet i Van Dyck… Z nimi spędziliśmy wieczorną godzinę, w ciszy i w zadumie. Było nam tak dobrze…

 

Pociąg zawiózł nas do Uphall. Zakupy zrobiliśmy w M&S food, kolację zjedliśmy w pokoju. Było cudownie!