Trzymajcie mnie...

Schodze na dol cos kolo 12:30 i pytam milo czy skonczyl? czy mozna obiad zrobic?

I oczom wlasnym nie wierze... siedzi na kanapie, z odpowiednia mina, obrazony. Pytam wiec jeszcze raz. Rzucil tylko: "rob". A pozniej to sie zaczelo...
jaka to ja porabana jestem, kto to widzial takie sprzatanie na jeden dzien planowac przeciez to 3 dni conajmniej trzeba, ze on jest wykonczony i nie jest pewien czy on to dzisiaj skonczy... i jeszcze kilka tego typu uwag.

Ja nic. Leze do kuchni, wyciagam skladniki. Zaczynam robic dwa Buddha bowl i mowie sobie " nie denerwuje sie, nie denerwuj sie".

Przy obiedzie, juz spokojniejszym, moj maz zaczal mi tlumaczyc, ze wysprzatanie 92 metrow kwadratowych powierzchni mieszkalnej w ciagu 1 dnia jest niemozliwe, ze mnie pogielo, pomylilo itd. Mial tez wiele uwag do tego jak bardzo jest to meczace i ze on nie bedzie wszystkiego robil jak ja bo skoro ja nie mam kompetencji w ping-pongu i w tenisie to on nie musi miec w sprzataniu ani w gotowaniu. Dla niego mozna calkiem spokojnie owe aktywnosci porownac.

Gdy powiedzialam mu, ze ja co tydzien robie sprzatanie domu, takie podstawowe, jakie mialo byc dzisiaj, ze zajmuje mi to 3 h albo 2 h jak on zrobi podlogi - od jakiegos czasu robil podlogi zajmowalo mu to mnostwoooo czasu i narzekal ale robil. Uznal mnie za "chora".

Po obiedzie pojechalam do Carrefour po zakupy przedwyjazdowe, kilka rzeczy mi brakowalo. zrobilam, obrocilam i wrocilam. Wchodze do domu... patrze LEZY na dywanie w salonie na dole i rekoma twarz wyciera.
Podobno skonczyl, zrobil, ale chce bym wiedziala jak nieludzkie sa moje wymagania, jak go wykonczylam, jak zycie ze mna jest nie do wytrzymania.

Powiedzialam mu wiec: "wiesz co zachowaj swoje kompetencje w tenisie i w ping-pongu i bedziesz je wcielal w zycie tyle, ze beze mnie, bo ja zachowuje moje kompetencje i odchodze wraz z nimi"...

panika... bo jak to? Lezy na dole nadal. A ja musze skonczyc jeszcze 3 egzaminy do poprawienia... i zyje! 😀😁😃