Kobieta uległa

Właściwie to miałam pisać o czymś zupełnie innym… o naszej ostatniej wizycie w muzeum, o Celtach, o nowych książkach, chorobach przyjaciół… ale deprymuję. Nie pierwszy raz i z pewnością nie ostatni. Nie wiem dlaczego niektórzy mają wystarczająco serotoniny i dopaminy w mózgu i prawie nigdy nie deprymują a inni, jak ja, mają tych substancji za mało i pogrążają się w smutku, melancholi a czasem też w prawdziwej depresji, na długo. Nic z tego co wyżej nie jest mi obce. Niestety…

I tak mając pewien zasób wiedzy wynikający z psychoanalizy i terapii behawioralnej zdołalam już dawno zrozumieć skąd u mnie te braki.  Były to dość znaczące momenty, wielkiej ulgi, poznania i wzruszenia: Eureka! Wiem skąd ten stan, wiem dlaczego…

Tylko? Hm… ta wiedza nie wystarcza! Żal do tych, którzy skrzywdzili niczego nie wnosi. Praca nad sobą, mozolna, powolna zniechęca a czasem wręcz burzy powodując prawdziwie życiowe rewolucje.

I tak w ostatni week-end dotarło do mnie, że może właśnie tę kolejną rewolucję prowokuję i przeżywam… bo już jakiś czas temu – te procesy są bardzo wolne! – zdecydowałam przestać być SLUZACA! Tak, dobrze przeczytaliście, slużącą bo chyba tego nauczyłam się najlepiej w życiu… służyć, usługiwać, obsługiwać czyli mówiąc językiem potocznym: robić zakupy, prać, prasować, sprzątać, układać, gotować, podawać, znowu sprzątać, zmywać, porządkować, wysłuchiwać, leczyć i… jeszcze się tłumaczyć i przepraszać bo oczywiście zawsze znajdą się niezadowoleni!

W tym moim służeniu zaszłam tak daleko, że jak ktoś ma do mnie pretensje to od razu, automatycznie, dokładnie badam stan mojego sumienia, gdyż poczucie winy za wszystko co ja i co nie ja też mam wpojone od kołyski!

Jakież było moje zdziwienie, gdy pewnego dnia dyskutując z pewnym Francuskim teologiem usłyszałam: “ He, Agnieszka! życie nie jest po to by znosić i służyć ale by żyć, masz takie samo prawo do szczęścia jak każdy inny”. Dodam, że było to duchowny… Obróciłam głowę, wytrzeszczyłam oczy i poprosiłam o powtórzenie, bo myślałam, że źle coś usłyszałam. Zapadła cisze… po której dopytywać zaczęłam i upewniać się czy aby na pewno???

No bo babcia mówi, że taki los, ciężkie życie i że trzeba cierpieć I że kobiety to…

Ciocie mówią dokładnie to samo a mama to drży na samą myśl o jakiejkolwiek rewolucji!!! Ma być status quo! Masz zacisnąć zęby, siedzieć cicho, swój interes owszem ale gdzieś z boku, nie robić fal ani sztormów to nie ocean tylko zwykła egzystencja, a że pełna cierpienia, niespełnienia, żalu to hm… widać tak musi być! A nie mówiłam!

I tak jak worek treningowy między tymi co twierdzą, że tak ma być, tymi, którzy z tego korzystają a jakże! I tymi, którzy głoszą bądź szczęśliwa, bądź sobą niezależnie od ceny jaką będziesz musiała za to zapłacić… miotam się od lat. Ale są postępy, wolne ... a może nawet rewolucja!

W zeszłą niedzielę przygnieciona pracą, konkursami, domem jak zwykle zabrałam się za prasowanie. Ja SLUZACA! Miałam na jakieś 2 h bo mąż 9 koszul mi sprezentował, to znaczy sobie kupił 4 nowe plus 5 znosił w tygodniu… mi niczego nie sprezentował hi, hi! Ręcę mi do ziemii opadły i stwierdziłam, że NIE, swoje koszule wyprasuje sobie sam… poinformowałam go o tym i pierwsze pociski uderzyły we mnie z impetem!

 - A co to za zmiany? Emancypacji ci się zachciało? Ja nie umiem, robię zagniotki, moi koledzy mają lepiej wyprasowane…

Pociski zatkały mi uszy, dość szczelnie ale nie myśli i przekaźniki nerwoe, te działały bez zarzutu… Skończyło się na tym, że wyprasował 2, po czym resztę w trąbę zwinął, co by się łatwiej następnym razem prasowało!, wrzucił do kosza przy bojowych okrzykach i leżą, już od 5 dni, czekają…

Na moje, "że żadnego posiłku od lat nie przyrządził i że gdyby coś przyrządził" to może bym i ze dwie mu wyprasowała parsknął śmiechem!

Tak więc rewolucja rozpoczęta… ile czasu potrwa? Jakie szkody wyrządzi? A może nas rozdzieli? Nie wiem… na zdjęciu ładnie wyglądamy, szczególnie na wakacjach, w codzienny wtorek i poniedziałek dużo mniej …